In Vietnam zag ik een compleet vissersdorp drijven op planken en lege vaten. Leven op en van het water. In schamele met plastic en plaatwerk geconstrueerde blokken wonen complete gezinnen waarvan de kinderen dagelijks met bootjes naar de kade varen om de school te bezoeken, terwijl de ouders middels hun visteelt de kost proberen te verdienen.
In Odapark te Venray plaatste Piet Hein Eek een zitmeubel van lege, plastic jerrycans. Heel summier met brede witte tape aan elkaar geplakt. Als ik voorzichtig ga zitten, zak ik een beetje in deze luchtige divan waarna een groot schilderij van Toon Laurense de beleving complementeert.
Kleurrijk en pasteus smeert Laurense de olieverf als ware het klei over zijn doeken, maar bij dit werk vervaagd hij zowel materie als kleur in mystieke pasteltinten, prachtig verspreid over het rimpelloze oppervlak. Jeroen van Veen tilt de beleving met zijn sonore muziek naar een hoger plan.
Vanzelfsprekend blijkt de eenvoud van wat ik zie en ervaar te zijn wat het is. Basaal.
Toon Laurense, Drifting in Space, olie-linnen en Piet Hein Eek, Zitmeubel, plastic jerrycans-tape
