In tegenstelling tot mijn abstracte en met tekst toegepaste werken zijn de portretten steeds nieuwe stukken met een eigen karakter. Tenminste, zo voelt dat. De persoon die voor me poseert, die tastbaar aanwezig is, die praat, zucht of rustig voor zich uit staart, brengt een heel andere dimensie met zich mee dan de verhalen die door mijn hoofd spoken als ik werk aan mijn veelluiken.
Maar ergens in het proces moet ik haar toch loslaten om me te richten op de vorm, het te gebruiken materiaal, de kleur et cetera. Komt wat ik zie ook daadwerkelijk in de buurt van wat op het paneel verschijnt?
Het duurt enkele dagen voordat ik voldoende afstand heb kunnen nemen om te zien wat ik weliswaar wist, maar niet zag.
Eigenheid. Ben er zuinig op!