Fietsend door Limburg overkomt het me regelmatig de grens te passeren zonder enig besef. Sta ik op eens in Duitsland of België, waar bij nader inzien inderdaad het elektriciteitsnet grotendeels bovengronds bekabeld is. En wellicht is de huizenbouw ook wat gevarieerder, hebben de meeste auto’s een andere nummerplaat en verandert de taal op de reclameborden.
Maar bovenal zie ik gewone mensen op straat, hoor honden blaffen en voel dezelfde bries die over de akkers langs de populieren het voorjaar voorzichtig aankondigt.
Mensen en grenzen. Het is en blijft een eeuwenoud recept voor alles wat ons bindt en breekt. Ik schilderde het al eens: “Zeg me hoe waar te zijn op aarde”.
Mat van der Heijden, Landen (2025), potlood, aquarel en papier, 32,5 x 25 cm
