Woonachtig aan de overzijde van het kanaal, maar met de intentie terug te keren naar het vaste land, spraken we elkaar zaterdagavond langdurig via het net. Met de verkiezingsuitslag in het achterhoofd rezen de zorgen: “Eén op de drie heeft er wel op gestemd hoor pap, in ons dorp”. Dat kon ik niet ontkennen.
Naarstig op zoek naar verklaringen voor de extreemrechtse uitslag, verdwijnt beetje bij beetje het laatste restje vertrouwen in de mensheid. Je moet ook wel heel dom, naïef en buiten de waarheid hebben geleefd, als je dit niet zag aankomen!?!
Door feitelijke gebeurtenissen te vertalen in getallen en constructies, probeerde ik mijn onvermogen om te begrijpen waarom dingen gaan zoals ze gaan, te parkeren. Alweer dertig jaar geleden, maar nog steeds zeer herkenbaar voel ik hoe willekeurige patronen en constructies mijn hartpijn kanaliseerden. Tot sluitende oplossingen ben ik nooit gekomen, maar de route is absoluut de moeite waard.
Zonder Titel, 1991, potlood-pen-papier, 24-18,5 cm
