Van mijn dromen kan ik me zelden iets herinneren. Heel af en toe slingeren er op het moment van ontwaken nog wat flarden door mijn hoofd waarvan totaal geen verhaal te maken valt. Dat maak ik dan maar voor mezelf, later.
Als in een film waarin onbekenden elkaar kruisen in onvoorziene omstandigheden en juist daardoor een verbinding vormen, een relatie aangaan, een nieuw hoofdstuk in hun leven opzetten en dat alles vervolgens moeten voegen naar de dagelijkse realiteit.
Buiten graaft Laika weer eens naar zijn bot dat hij ooit ergens in de tuin begraven heeft.
Denk ik.
Sedatie (3), 2021, potlood-wol-katoen-board, 40-38 cm
