Als ik achter mijn laptop kruip in ons kleine appartementje aan de boulevard van Almeria, hoor ik de wind gestaag met ferme klappen de hoek van het complex om slaan. West Zuidwest, kracht 7. Desondanks straalt de zon krachtig aan een zachtblauwe hemel.
Waar je ook bent of hoe hard het ook waait, de zee blijft een fenomeen. Oneindig maakt het me tot een nietig wezen. Alsmaar blijven de golven rollen, slaan de schuimkoppen wild om zich heen en volgt na een schijnbare terugtrekking terstond een nieuwe aanval om het land tot zich te nemen.
In mijn hoofd doemen de schilderijen van de Engelse schilder William Turner op die zonder echt water te verbeelden, de kracht van de kolkende massa in prachtige, kleurrijke doeken heeft vertaald.
Ik weet weer waar ik sta.