Uitstel. Omdat niet alles hier en nu mogelijk is, schuif ik regelmatig iets naar de toekomst. Noodgedwongen. Niet altijd, maar toch.
Vergeten. Ik kom er achter als het te laat is. Hoe ik ook probeer het alsnog in te halen; het wordt nooit meer zoals het had kunnen/moeten zijn.
Te laat. Schuldgevoel.
Gemist.
Ik dwarrel een rondje kazerne. Laika is niet vooruit te branden sinds zijn gehoor en zicht steeds verder zijn geminimaliseerd en hij voelbaar afhankelijk is van zijn reuk. We schuifelen over het grindpad als een warme herfstbries een traan van mijn wang blaast.
Gemis of schuld; ik weet het niet.
Zie je later, 2022, olie-katoen-wol-board, 175-400 cm
