Aan de kerstborrel sprak ze over het tempo waarin de afgelopen jaren voorbij gegaan zijn. Ik moest beamen dat ook in mijn beleving de tijd er een moordend tempo op na heeft gehouden. Feitelijk onzin natuurlijk, maar het voelt wel zo.
Terwijl ik mijn werk in stock weer eens reorganiseer, stuit ik op een paneeltje uit 2015, getiteld “Benenen”. De titel is nog te zien, doch de rest van “het schrift” blijft voor mij onbegrepen. Wat ik wel nog proef, is het toenmalige plezier de tekens te vullen, verplaatsen en te voorzien van 18 blauwe punten.
Toendertijd vond ik de taal absoluut de moeite van het vermelden waard, al was het alleen maar voor mezelf op dat moment. Nu blijkt het inhoudelijk toch niet zo sterk te zijn, maar juist het loslaten van de inhoud versterkt de beeldende kracht waarmee het werk zich los weekt van de maker en alsmaar zelfstandiger wordt.
Soms is het beter te vergeten.