Alles wat je heb gemaakt of nog gaat maken, bestaat al, werd me 40 jaar geleden bijgebracht. Repetitie; het dringt opnieuw tot me door als ik de opening (“Knee 1”) van de opera “Einstein on the beach” van Phillip Glass beluister. Glass doet me steeds beseffen hoe ritme en herhaling op uiterst eenvoudige wijze mijn aandacht op kunnen zuigen om me mee te nemen op reis.
Waarom moet ik dan nog dingen maken?
Natuurlijk is het maken an sich een ervaring die ik alleen op kan doen als ik het ook daadwerkelijk doe. Vervolgens is het resultaat iets dat ik achter laat, iets dat zijn eigen leven gaat leiden. Ieder ander die het ziet, maakt het met zijn eigen herinneringen en verwachtingen af, iets waaraan ik ooit ben begonnen. En voor mij (en na mij) al die anderen.
Al is het alleen maar in je hoofd; maak die reis, opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Pillip Glass – “Knee 1”
Opera: Einstein on the beach
Apenzaken, 2024, olie-board, 30-30 cm (4 maal)
