Van nogal wat mensen die ik in mijn leven heb ontmoet, zijdelings of van dichtbij, blijft een beeld, een karakter achter in mijn hoofd. Lopende de tijd verandert dat echter. Ik merk dat als ik mensen lange tijd niet heb gesproken of gezien, de eerstvolgende kennismaking maakt dat ik onverwachte dingen opmerk, dingen die ik in mijn hoofd niet eerder koppelde aan die persoon. Opmerkelijk dat mijn brein herinneringen continu aanpast aan belevingen van mezelf. Alsof het verleden steeds herschreven wordt.
Van mezelf denk ik dat het beeld steeds hetzelfde blijft, maar dat is natuurlijk onzin. Op het moment lijkt er niets te veranderen, ik ben wie ik ben, maar op langere termijn zie ik mezelf toch anders dan ik mezelf zag in bijvoorbeeld mijn puberjaren.
Zo valt er steeds wel iets te zeggen over hoe beeldvorming in mijn hoofd blijft schommelen. Maar dat hoeft gelukkig niet.