Wat begint als een geste, een soort rechtvaardiging voor, verloopt al snel tot een daad waarbij het gevoel de ratio ver overstijgt. Ik vertel mezelf dat het naast een normale, sociale daad ook een beetje voor mijn vader en zijn overleden vrouw is. Beetje bij beetje kruipt hij onder mijn huid met al zijn liefde en afhankelijkheid, maar ook met zijn ergernissen, zijn verdriet en onbegrip.
Soms moeten dingen gewoon gedaan worden.
Op een bloedhete zomerdag in 2023 schiet ik mijn badslippers aan en zetel in de tuinstoel op het terras in de tuin, in mijn linkerhand sinds lang een sigaretje tussen mijn vingers. Als je de lens op me richt, kijk ik je aan.
De dingen gaan zoals ze gaan.
