Gestaag valt de avond als we Maastricht verlaten en via de A2 de driebaansweg richting Airport volgen. Het was een warme dag en de zwoele avond broeit in mijn vermoeide ogen. Hoe vaak ben ik hier al niet omhoog gereden?
Naast me valt je hoofd lichtelijk voorover als je zonder echt te slapen de wereld toch voor een half uurtje verlaat. Zoveel zou ik nog kunnen zeggen, zoveel is al die tijd blijven liggen, zoveel verzamelt zich in de achterkamertjes van mijn hoofd? Hoe anders had het kunnen gaan; waren we toch geworden zoals we nu zijn?
Terwijl het asfalt opgaat in de nacht, zweven we, de lichtbundels volgend, gezwind tot onze afslag volgt. Een gevoelige binnenrit ten spijt, neemt de tijd ons standvastig bij de hand; alles gaat gewoon door.
Mat van der Heijden, Door (2024), olie, katoen en mdf, 28,5-34 cm
