Als ik een vertrouwde plek jaren niet gezien heb, is het weerzien altijd een beetje spannend. Wat zou er nog staan, wat is erbij gekomen? En hoe ervaar ik de ruimte zoveel jaar later. Plekken waar je ook nog een emotionele band mee hebt, een heimelijke herinnering of een beangstigende beleving, doen de spanning alleen maar toenemen.
Ook mensen, gezichten of sociale bijeenkomsten die jaren later hervat worden, brengen een zelfde soort spanning teweeg. Zelfs als ik mezelf voorneem ‘niets’ te verwachten, voel ik toch een tinteling, een altijd sluimerende wens naar herkenning.
Maar elk weerzien is toch weer anders.
Herinneringen laten zich op feiten niet baseren.
Mat van der Heijden, Tweedebeelden, 2009, houtdruk-papier, 50-65 cm
