Onder haar leiding deed ik mijn eerste ademhalingsoefeningen in een klein kerkje in Umbrië. Gelukkig verkeerde ik onder een aantal deelnemers met dezelfde zangkwaliteiten als ondergetekende, waarmee we ons veilig op de achtergrond konden beperken tot wat melodieus gebrom. Te “moeten” zingen ik een groep waarmee ik totaal niet over kon, bracht het schaamrood tot ver achter mijn oren.
Maar haar passie voor de inhoud, voor de vorm en het verhaal achter de muziekstukken in die sacrale omgeving, raakte een gevoelige snaar bij me. Mijn schaamte iets niet zelf ten gehore te kunnen brengen stond klaarblijkelijk helemaal los van de beleving ervan.
Een venster naar een weelderig landschap onder een eindeloos blauwe hemel.
Ver, ver voorbij de noten.