Op bezoek in het ziekenhuis ontaardde een gesprek onder drie cliënten via een welgemeende waardering voor het hardwerkend, verplegend personeel in een aanklacht tegen de voorkeurspositie die al die gevluchte Oekraïners momenteel ondervinden bij opvang, huisvesting en werk. En wij als “gewone Nederlanders” maar wachten, wachten en wachten.
Wanneer is een mens een gelukszoeker, wanneer vlucht hij/zij, wanneer is er sprake van druk en dwang, van levensbedreigend gevaar? En wie bepaalt dat?
In de westerse wereld is hij/zij die betaalt vaak degene die bepaalt. Dat geeft weinig vertrouwen in de toekomst, waar je ook vandaan komt, waarom dan ook.

Bildet Glűck (2), 2010 ,olie-linnen, 30-35 cm