Aya leest: Laat me niet alleen

ergens heel ver weg te zijn, beseft ze na jaren lang het lied beluisterd en gezongen te hebben. Het is in het hier en nu. Het is het luchtlaagje dat hen omgeeft, bijna geluidsdicht. Er kan wel licht doorheen. Het maakt hen niet onzichtbaar voor de stad. De stad ziet hen, soms argwanend of jaloers, vaak lieflijk en vertederd. Zij zien de stad niet. Zij wandelen voorbij aan alle blikken, maar komen nooit uit het domein dat Brel jaren geleden heeft gezongen – speciaal voor hen lijkt het wel. De wetten van recht, tijd en zwaartekracht zijn weggevallen, ze komen los van de wereld. Brel wist dat ze op een dag zou begrijpen dat er misschien geen regenparels zijn, geen landen waar het nooit regent – of ze zijn er wel, dat weet ze nog steeds niet –, dat een lijk niet bedekt kan worden met licht en goud, het sterft af en verteert, want er is geen ‘altijd’ maar dat er wel het ‘hier en nu’ is. En verder niets. En vandaag beseft ze dat het domein wél bestaat en dat het zich met hen mee verplaatst. Het versnelt en vertraagt. En dat er zo vele liefdesschilden zijn. Afbakeningen die de liefde beschermen tegen de wereld, maar de wereld niet beschermen tegen de liefde. Domeinen waar de liefde heerst. Moi je t’offrirai Des perles de pluie Venues de pays où il ne pleut pas Je creuserai la terre jusqu’après ma mort Pour couvrir ton corps d’or et de lumière Je ferai un domaine Où l’amour sera roi, où l’amour sera loi Où tu seras reine