Aya leest: Playlist

ook zijn risico’s – op een gegeven moment weet je soms niet meer of je écht verdrietig bent of dat je jezelf het verdriet hebt aangepraat – maar het is goed om verdriet toe te laten. Dat maakt niet uit, je hoofd voelt uiteindelijk lichter aan en daar doe je het voor. Ik heb ook zo’n playlist. Op één staat toch wel Laat me van Ramses Shaffy. Ik ben bereid om elke dag te verdwalen ook al doe ik het niet omdat ik geloof in een evenwicht. Ik verdwaal omdat ik nog steeds niet echt weet wat links en recht is, heel praktisch, maar ook omdat ik ervan hou om rondjes te draaien, terug bij af, tot wegen en paden vertrouwd zijn, een beetje van mij. Het is de Nederlandse herwerking door Herman Pieter de Boer van het Franse origineel Ma dernière volonté (Vivre) en het is een echt janklied, want we sterven allemaal uiteindelijk maar we blijven lang en langer, zolang we zijn wie we kunnen zijn. Dat is een vertrouwde gedachte die onze angst voor de vreemde eeuwigheid stil houdt. ‘Langer’ is niet eeuwig, maar wel genoeg. Zo’n sessie eindig ik dan toch graag met Voor jou van Maaike Ouboter, geschreven door Coen van Berkel. Over een meisje dat niet weet wat ze schrijven zou, maar ondertussen wel een heel lied over het allergrootste schrijft. Het is vaak hoe ik me voel, de onbenulligheden van elke dag omvormen tot wat mensen zouden willen lezen, over kleine dingetjes die grootse gebaren zijn, over fluitenkruid, hagelbuien, dansen in de nacht, proberen niet te lachen, de vragen van een kind van vier, de weg van school naar huis. Ze schrijft over ‘hoeveel er nog te huilen valt.’ Veel. Gelukkig is er dan kleinkunst. Een kleine stem achter een piano of een gitaar over harten stukslaan en dagen doorkomen. Er valt nog veel te huilen.