In het begin van het academiejaar stond ik in een boekhandel om mijn studieboeken voor dit jaar te kopen, en wandelde uiteindelijk toch langs de tafel die ik zo graag wilde vermijden. Daar stonden ze: de vulpennen! “Niets kopen. Niets kopen, Aya. De studieboeken zijn al duur genoeg.” Maar voor ik het wist, had ik al een rode vulpen vast.
Toen ik betaald had, vertelde mijn vriendin me sarcastisch over de allerlaatste uitvinding op het vlak van pennen: “De balpen, Aya, gemakkelijker, goedkoper en de inkt zit er al in!
Wat ze niet begreep, is dat het niet mijn keuze was. Ik koos de vulpen niet. De vulpen koos mij. Dat ik mijn geld beter aan andere dingen kon besteden, wist ik ook wel, maar dat die vulpen mij vult (stom woordgrapje!) met zoveel geluk en blijdschap als ik er elke dag mee schrijf, wist ze niet.
De vulpen heeft dezelfde kleur als het koordje aan mijn notitieboekje en mijn groot schrijfboek. Kijken naar zoveel schoonheid bij elkaar is goed voor me. Het zet me aan het schrijven. Notitieboeken. Japans papier. Vulpennen. Inkt. Stempels. Enveloppen. Zegels. Briefpapier. Een vintage schrijfmachine. Het gaat verder dan het scheppen van woorden alleen of die woorden een gedaante geven op papier. Het gaat om de kunst om woorden niet alleen betekenis te geven, maar ook vorm.
Een kaart voor een verjaardag, een brief aan een lief, een gedicht in kalligrafie. Rauwe woorden die anders dan in een sms’je of e-mail echt tot leven komen. Het briefpapier dat aangeraakt is door iemand die je graag ziet, iemand die voorover boog en eerst heeft nagedacht, proefbrieven heeft gemaakt om dan in het mooiste handschrift en de beste inkt letters te schrijven die woorden en zinnen vormen en recht naar je hart gaan. Het is zo intiem en zo dichtbij, ook al zit er een postbode en een postsorteermachine tussen. Het is traag. Je zegt wat je na twee dagen nog steeds zou menen, bedachtzaam, maar daarom niet minder gepassioneerd. Zo anders dan een berichtje.
En dan heb je die onvergankelijkheid nog. Het bestofte kistje dat je kleinkinderen later op zolder zullen vinden waarna je kan pronken met dat rijke leven dat je hebt gehad. Zo anders dan de whatsappgeschiedenis van je telefoon. Daarom had ik die vulpen nodig en ik schrijf dit stuk niet om van mijn schuldgevoel af te raken. Echt.