MENSEN BLIJVEN MENSEN _ ‘We vergeten dat lichamen lang niet zo snel evolueren als chips. Mensen blijven mensen, hun harten zijn in het digitale tijdperk niet sneller gaan kloppen en hun ooghoogte is ongeveer hetzelfde gebleven. Wonen is dan ook niet veel anders dan vijftig jaar geleden.’
Jaakko van ’t Spijker, ontwerper van de ‘tijdloze architectuur’ in de nieuwe wijk Little C in Rotterdam.
VERTOON VAN WILSKRACHT _ ‘De boekwinkels vormen een kleine sector, daarom moesten ze dicht, maar de meeste hielden zich overeind met een ongelooflijk vertoon van wilskracht.(…) Ze lieten zich niet kisten door dit anticultuurkabinet, dat ook haastig de bibliotheken sloot, onbekend met de maatschappelijke waarde ervan, zeker in crisistijd.’
Volkskrant-verslaggever Toine Heijmans over een land dat zich plooit naar de omstandigheden.
IK BEN EERDER BEIGE, ROZE, GELIG _ ‘Ik hoop dat dit een tussenfase is. Want alles is nu zo hard tegen hard. Racisme lijkt op alle fronten te ontstaan, het verwijt naar alles wat wit is. Ik vind die twee woorden ‘zwart’ en ‘wit’ ook naar. Omdat ze te hard zijn. Bij blank heb je gradaties, bij donker heb je gradaties, er zit van alles tussen. Ik ben niet wit, eerder beige, roze, gelig.’
Schrijfster Mensje van Keulen over de oorlog der identiteiten waarin we onze weg moeten vonden.
OP NAAR DE BEGRAAFPLAATS _ ‘Als ik weer eens in de val van de citytrip was getuimeld, en in dezelfde ontaarde winkels als thuis dezelfde immorele kleren had gekocht, in dezelfde onthechte restaurants met dezelfde toeristen het uniforme eten had gegeten, waar mij dezelfde walging overviel als tijdens die andere citytrips, bleek een begraafplaats een welkome schuilplaats.’
Schrijfster/theatermaakster Rebekka de Wit zoekt graag de stilte op.
