Robin Jacobi
Maastricht, 1997
Maastricht Academy of Fine Arts and Design in Education
“In mijn eerste en tweede jaar had ik veel last van scoliose, een scheefgroei van mijn rug. Misschien had het te maken met stress. Ik was heel jong toen ik hier begon. Zestien. Vanwege die kwaal heb ik veel in bed moeten liggen. Ik heb toen veel gelezen, nog meer dan anders. Het meeste ga je het buiten zijn missen, het wandelen in de omgeving waar ik ben opgegroeid.
Mijn afstudeerwerk combineert daarom het mentale en het fysieke. Met houtskool en verf heb ik op vier grote stukken papier de bomen afgebeeld die ik tegenkom tijdens wandelingen. Daarbij liggen boekjes met teksten van mijn hand. Bij het praten spring ik soms van de hak op de tak, bij schrijven heb ik dat een stuk minder. Dat helpt me bij doordenken en bij het ordenen van mijn gedachten.
Mezelf blijven ontwikkelen vind ik fijn. Het is een opleiding hier op de academie geworden, maar het had ook iets heel anders kunnen zijn. In de brugklas wilde ik architect worden. Later heb ik nog gedacht over een toekomst als rechter of in de astronomie. Mijn ouders droegen altijd van alles aan, nog steeds eigenlijk: Dat boek moet je lezen! Dat is interessant!
Als docent hoop ik hetzelfde te kunnen doen. Tegelijkertijd komen leerlingen ook met van alles naar mij. Dat maakt dat ook ik me kan blijven ontwikkelen.
Voorwaarde is wel dat je contact maakt met degenen die voor je zitten, ook op emotioneel vlak. Als je weet wie je voor je hebt, kun je met leerlingen gaan filosoferen. En dan moet niet alles vooraf vastliggen. Niet: Picasso is kunst. Nee, waarom vinden ze een werk van Picasso kunst of waarom niet? Eerlijk gezegd ben ik ook niet van alles van hem onder de indruk.”
