Ik ben een sensatiezoeker. Zo vaak op zoek naar spanning buiten mijn comfortzone. Van achtbanen word ik blij maar vaak denk ik ook net voor het vertrekbelletje: Is dit nu echt nodig? Al heel mijn leven stoei en vecht ik ermee. Ook in mijn leven als muzikant. Natuurlijk, het schrijven van liedjes begint thuis. Lekker veilig. Thee erbij en een gitaar. Voor ik het weet is-ie er, de inspiratie. Het moment van een ander bewustzijn. Het zijn zo’n fijne momenten....
Zo rustig en gebalanceerd. Daarna volgen de opnames. Waarbij ik graag werk met zeer uiteenlopende karakters (want muzikaal oh zo tof), maar al deze karakters hebben ook aandacht nodig en daar begint de spanning. En soms de sensatie. Dan komt het moment dat ik het podium opstap. Als kind was ik al erg gevoelig en dat is nooit veranderd. Hoe ziet de zaal eruit? Zijn de mensen die er werken vriendelijk? Voelt het licht goed? En kan ik zelf genieten van het klankbad waar ik in sta? Voelen de muzikanten zich goed vandaag? Oh jee, het publiek komt binnen. Die gaan dit nooit goed vinden. Het zal wel te emotioneel zijn. Ik ga mijn teksten vergeten. Niet één maar allemaal. Klein voel ik me dan. Dat is het moment net voor het belletje gaat in de achtbaan. We gaan op. Vrije val. Ik zoek oogcontact met de mensen in de zaal. En ik vang een glimlach van een mevrouw vooraan. Dat helpt. We gaan spelen en na twee nummers ben ik in een andere ruimte. Zo bevreemdend en zo thuis op hetzelfde moment. Dat is het moment dat ik me het meest verbonden voel met de wereld. Met de mensen om me heen. Ik adem en voel de lucht door mijn lichaam stromen. En als het goed zit, dan ademt het publiek met me mee. Wat er precies gebeurt, is zo moeilijk onder woorden te brengen. Woorden zeggen veel maar ook zo weinig. Bij mij schieten ze vaak te kort. Polarisatie is altijd aanwezig bij mij. De politiek is er niets bij. Ik wil rust en drukte. Ik ben bang voor directheid maar draag nog steeds de humor van Hans Teeuwen met me mee uit de tijd dat ik in Eindhoven woonde. Ik wil diepgang en kan uren naar Dr Phill turen. Ik zoek naar vrijheid en wil me graag geborgen bij mijn gezin voelen. Ah ja, want ik ben een vrouw , een mama en een muzikant. Blijkbaar een vreemde combinatie want aan de schoolpoort werd dat in het verleden maar raar bekeken. En ik ben een vrouw die zelfs niet echt kan spreken van een #metoo-ervaring. Raar hè? Ik voel me gesteund door mannelijke boekers, journalisten, medemuzikanten. Ik denk wel dat ík mijn muzikanten soms #metoo maar daar zullen we het nu zeker maar niet over hebben? Ik heb er wel over nagedacht. Vrouw zijn op een podium. Ik denk dat ik mezelf vooral zie als doorgeefluik van een gezamenlijk universum. En ik zou het raar vinden dan bezig te zijn met mijn vrouw zijn. Ik wandel soms het podium op in een kleedje maar het kunnen ook de kleren zijn waarmee ik diezelfde ochtend tussen mijn paarden stond. Op het podium gaat het niet meer over mij. Het moment dat ik dat besefte, kon ik alles loslaten en omarmde ik de vrije val, de loops, het over de kop gaan en de race. Laat maar komen die sensatie. I am ready. Chantal Acda Chantal Acda (Helmond, 1978) kwam op haar achttiende in Brussel terecht waar ze haar eerste liedjes schreef. Met de Amerikaanse arrangeur Adam Wiltzie vormde ze het duo Sleepingdog. Ze speelt bij de groep Isbells en maakte drie soloalbums. In 2019 heeft ze een artist in residence bij Intro in Maastricht. Haar project Puwawau brengt ze op zaterdag 16 november live in CCHA/cultuurcentrum Hasselt.
Dit artikel is alleen toegankelijk voor Zout-abonnees.
Log in als u al abonnee bent of
klik hier als u het wil worden.
Zout bestaat dankzij lezers zoals u. In 2025 zoeken wij 1200 abonnees. Sluit u nu aan!
