Dromen van Mexico

het wringt. ‘Daar’ is Amerika en Mexico, waar hij vaak optreedt met zijn lyrische texmex (tejano)-muziek, en waar zijn YouTube-filmpjes miljoenen keren werden bekeken. ‘Hier’ is de rest van de wereld. De zanger/accordeonist zit in een zaaltje achterin Café de Rotonde in het Limburgse Montfort, zijn geboortedorp. Hij speelt een thuiswedstrijd in de kroeg die ooit werd gerund door de opa van Max Verstappen. Lege Flugel-flesjes hangen als lampenkapjes boven de bar van het café waar het rookverbod weinig erkenning geniet. Dwayne draagt een zwarte blouse met achterop zijn rug een enorme adelaar, geborduurd van zilveren kraaltjes. “Heeft mijn moeder in Nijmegen voor me gekocht. Nu wordt er een nieuwe gemaakt in Engeland. Moet op maat zijn voor de komende shows in Mexico.” Het leven van de 26-jarige Dwayne moet soms wat schizofrene trekjes hebben. In Mexico en in Texas is hij een muzikant met statuur. Zo won hij in 2014 in San Antonio, Texas de prijs voor ‘Best New Group’ tijdens de Tejano Music Awards. “De meisjes vallen er soms bijna flauw als ze me zien”, vertelt hij. “Zonder gekheid”, laat hij erop volgen, voor wie hem niet gelooft. In Nederland blijft het sappelen om een voet tussen de deur te krijgen. Zodra hij terug uit Mexico op Schiphol landt, zit Dwayne Verheyden met zijn hoofd alweer in Midden-Amerika. “Voortdurend Facebookberichtjes beantwoorden, van alles regelen voor optredens, opnames. Het is een vuurtje dat ik constant brandend moet houden. Ik doe bijna alles helemaal zelf.” Zelfs als hij voor zijn werk als pakketbezorger onderweg is, zitten zijn gedachten vaak aan de overkant van de oceaan. Jazeker, ooit wil hij naar Mexico verhuizen. “Ik heb er al eens een paar maanden gewoond. Ik had toen een Mexicaanse vriendin.” Maar het valt niet mee om in een ander land te aarden, weet hij nu. “Mijn familie en vrienden zitten allemaal hier hè.” Toch zit die Mexicaanse vriendin nog wel in zijn systeem, geeft hij toe. “Het was allemaal te moeilijk met haar, via Skype contact houden en zo. Toen heeft ze het uitgemaakt. Tja.” Zijn verblijf heeft hem ook wat goeds gebracht: hij spreekt inmiddels vloeiend Spaans. “Nu weet ik tenminste waarover ik zing.” Om het hartzeer te verzachten, belt hij af en toe naar Amerika, naar Flaco Jiménez, de texmex-grootheid, meester van de knoppenaccordeon. “Ik kan hem echt altijd bellen. Ook over die Mexicaanse vriendin. Flaco is echt een vriend geworden. Heel bijzonder.” De polka’s en walsen van zijn grote voorbeeld zijn Dwayne met de paplepel ingegoten: zijn vader was een groot liefhebber. Op YouTube staat een schattig filmpje waarop te zien is hoe zijn vader de kleine Dwayne als peuter in de armen heeft en danst op de muziek van Jiménez. “Ik hoor zijn muziek letterlijk vanaf mijn geboorte”, zegt Dwayne. Het balletje begon te rollen toen hij een filmpje maakte om zijn muzikale held te feliciteren. De video werd een paar miljoen keer bekeken en opende tal van deuren. Inmiddels heeft hij al diverse malen met Jiménez op het podium gestaan. Afgelopen jaar nam hij in San Antonio een EP op met zijn 79-jarige held. “Hij heeft ooit in een interview gezegd dat hij vindt dat er maar één iemand is die hem kan opvolgen, en dat ben ik. Dat doet me toch wel wat.” Als hij later deze maand weer naar Mexico gaat, zal het heel anders gaan dan in Café de Rotonde. Een podium is er niet, de band staat gelijkvloers met het publiek, pal naast de toiletten. Telkens als de deur van het herentoilet openzwaait, moet de gitarist stap opzij doen. De voorste twee rijen van het publiek luisteren aandachtig naar de muziek, het merendeel van de 150 bezoekers staat vooral te kletsen. Intussen wringt Dwayne vlugge arpeggio’s uit zijn Hohner-accordeon en staan de trotse vaders van de bandleden te glimmen in het publiek. “In Nederland staan ze toch maar mooi met The Mavericks in 013, of met Los Lobos in de Ziggo Dome”, zegt de vader van de gitarist, een oom van Dwayne. “Het kan heus wel in Nederland, scoren met deze muziek”, zegt ook Dwayne. “Maar ginds, in Mexico, daar is het pas echt te doen. Logisch ook, daar is deze muziek geboren.” Ook in zijn geboortedorp zit hij met zijn hoofd alweer 9000 kilometer verderop. “Mensen die achter je auto aanrennen om met je op de foto te kunnen. Ooit had ik in Texas twee politieagenten nodig om fans rustig te houden. Dan voel ik me net Michael Jackson. Het is met geen woorden te beschrijven. Het is het aller-, allersjiekste wat er is.” Tegen de bierkaai Wie texmex-muzikant in Nederland wil zijn, vreze de straf van God. Tenzij je Rowwen Hèze heet, de groep die haar Noord-Limburgse dialectfolk flink kruidt met de Texaans-Mexicaanse muziek. Texmex ontstond eind 19e eeuw in zuidelijk Texas uit een mix van door knoppenaccordeons aangedreven Europese dansstijlen als polka, mazurka en wals (naar het beloofde land meegenomen door Duitse en Oost-Europese immigranten) en Mexicaanse stijlen als bolero en ranchero. Later werden rock-’n-roll, blues en country toegevoegd. Een hevige, maar kortstondige Hollandse liefde voor texmex, met uitgebreide tournees van Texaanse toppers als Texas Tornados en accordeonist Flaco Jiménez, ebde na de jaren negentig weer weg. Muzikanten als Dwayne Verheyden, die het genre (in Mexico en VS ook tejano, norteño of conjunto genoemd) beheersen, zijn schaars in Nederland. Enkele feestelijke texmex-classics: Anselma (Bestel Mar), Ay te dejo en San Antonio en Marina. Intens droevig mag ook, luister maar naar Estoy Sentado Aqui van Los Lobos. Dwayne Verheyden speelt op 25/5 in Roermond, op 26/5 in Raamdonksveer en op 10/6 in Geleen. dwayne-verheyden.nl