Thuiskomen met Gé
Wie opgroeit waar de Maas ons land binnenstroomt, moet de muziek wel in het bloed zitten. Eijsden herbergt immers een harmonie-cultuur die zich internationaal kan meten. Al meer dan een eeuw woedt er binnen het dorp een tweestrijd tussen de roej en de blow, geuzennamen voor twee orkesten die Eijsden verdelen in twee kampen.
Altijd feest! Winnen de roden een concours dan wordt daar het glas geheven, verliezen die roden dan heeft de blauwe tegenpartij iets te vieren. En omgekeerd.
Zelf luisterde ik liever naar Hendrix, Dylan en The Doors. Trok de harmonie uit, dan zat ik op mijn fiets richting Pinkpop om daar Nils Lofgren, Manfred Mann en The Kinks te zien. Of naar Jazz Bilzen, net over de grens, waar Ted Nugent, Uriah Heep en Colosseum aantraden.
Ik herinner me dat Bob Marley in 1978 in de Geleense ijshal optrad. The Cure zag ik voor vier gulden in het Sittardse jongerencentrum Donkiesjot, waar niet veel later U2 een concert gaf, voor een zaal die geeneens uitpuilde. En dan mijn idool Captain Beefheart, november 1980 in de schouwburg van Sittard.
Afgezien van het Pinkpopfestijn speelde mijn bezoek aan popconcerten zich daarna in Nijmegen (Doornroosje, De Vereeniging) en de hoofdstedelijke poptempels Paradiso en de Melkweg af. De enige band die ik in Zuid-Limburg te pas en te onpas bleef tegenkomen heette Girls Walk By. Waarom weet ik niet, maar ging ik een avondje uit, dan stonden zij weer op de planken. Een echte fan was ik niet, wel had ik de verzamelelpee Southern Harvest, waarop het beste uit het zuiden luisterde naar namen als Goin’ Steady, Py Set, Whale én die Girls Walk By. Een Roermondse band, met een gedreven zanger die ik later ook in het Nijmeegse tegenkwam. Gé Reinders zong eerst Engels, ging naar de States om met Rita Coolidge de studio in te duiken, en probeerde later ook eens een liedje in het Limburgs. Dat was raak!
Dat dialect deed het goed bij de Limburgse studenten in de Waalstad en in Brabant, en tenslotte – tis een kwestie van geduld – ging heel Nederland plat voor dit plat.
Later ging de man van ’n kleine sjtad nog een stapje verder en ruilde drums en gitaren in voor bloasmuziek.
En zo gebeurde het afgelopen juni dat die eertijdse rocker van Girls Walk By de allerlaatste avond van muziekcentrum Vredenburg ten overstaan van duizend man publiek uitluidde met een geblazen versie van zijn zeer toepasselijke Sjloetingtied.
Na afloop signeert Gé voor mij zijn cd-single Eder Keteer. Opgenomen met de Koninklijke Harmonie Sainte Cécile uit Eijsden. Ik sidder een moment en besef dan via een immense omweg thuis te zijn gekomen.
Joy Arpots (Maastricht, 1960) studeerde filosofie en culturele antropologie in Nijmegen en was er programmeur van poppodium Doornroosje. Daarna was hij hoofd programmering van het Chassé Theater in Breda. Sinds twee jaar is hij artistiek leider van Muziekcentrum Vredenburg in Utrecht.
