Het is zover. Ik denk dat ik gek word. De schizofrenie van de afgelopen weken krijgt vat op mij.
Het is de economische crisis. Als zzp-er zie ik de donkere wolken al weken hangen, terwijl de zon toch uitbundig schijnt. De rook van de Rotterdamse haven in de verte er nog eens bij. Wat doet al dat werk dan op mijn bureau? Waarom is die to do lijst zo lang? En deadlines… echt?
Het is de rust die iedereen bejubelt, ik niet in het minst, maar die zich als een Stilte Voor De Grote Storm aan onze voeten heeft genesteld. Wachtend om weer vertrapt te worden. Wat nu het nieuwe normaal heet, wordt straks gewoon weer normaal. Ik durf er niet aan te denken.
Het is de onwrikbare monotonie van iedere dag, week in week uit, dezelfde invulling, dezelfde vierkante meter, hetzelfde gezelschap. Ik plooi mij in de sleur alsof ik nooit anders gedaan heb.
De gekte krijgt nu ook een gezicht. Oh nee, een half gezicht. Ik ga mijn mondkapje maar eens naaien.
Adrienne Peters is medewerkster van Zuiderlucht.