Dat zijn laatste plaat met de Stooges niet zo’n beste was, dondert niet, zegt Leon Verdonschot over Iggy Pop, die hij driemaal interviewde. “Dude, I gotta take a piss.”

Toen hij een paar maanden geleden het publiek indook en de toeschouwers opzij sprongen, maakte Iggy Pop bekend dat hij stopte met stagediven. Hij was nu vaak genoeg zwaar gehavend een podium afgelopen. Een opmerkelijke mededeling, want voor het eerst leek Iggy Pop zich neer te leggen bij zijn leeftijd. Leek. Vorige maand trad Pop op tijdens een festival in België. Op het eind van de set sprong hij het publiek in. Bloedend klom hij het podium weer op, en vervolgde zijn optreden. Zo kenden we hem weer: Iggy Pop, de verpersoonlijking van ‘tegen beter weten in’.

Deze maand zal Iggy Pop indruk maken op Pinkpop Classic, waar hij de afsluitende act is, omdat hij dat altijd doet, indruk maken. Het is die bewondering die ook Tina Turner oogstte tijdens haar laatste twee tournees. En die inmiddels ook Madonna ten deel gaat vallen; de bewondering voor de schijnbaar leeftijdloze artiest die een hijgend veld vol jongere mensen de indruk geeft dat zij de bejaarden zijn, in plaats van de artiest.
Iggy Pop (Michigan, VS, 1947) staat ver boven zijn oeuvre. En dat is de laatste jaren maar goed ook, want de keuze om de draad met zijn oude band The Stooges op te pakken is eigenlijk een stap terug. Pop had de retro helemaal niet nodig om relevant te blijven: zijn laatste soloalbum Skull Ring (2003) was een van zijn beste. De nummers daarvan horen we al jaren niet meer, net als andere soloklassiekers, zoals The Passenger. De meeste bijval op Skull Ring kregen de twee nummers waarin Pop zich opnieuw liet begeleiden door The Stooges. Dus kwamen ze bij elkaar. Aanvankelijk alleen voor één tournee; die werd een triomftocht. Toen besloten ze ook nog een album op te nemen; dat was niet best. Maar goed beschouwd dondert het niet: Iggy Pop is live een aanval op meer zintuigen dan alleen het gehoor.
Zijn vriend David Bowie heeft ooit gezegd dat Pop, in tegenstelling tot wat de buitenwereld denkt, de meer bedachtzame van de twee is, en Bowie zelf de meer intuïtieve. Tijdens de drie keer dat ik hem interviewde, bleek hij een kunstliefhebber, die net zo graag over Jeff Koons praat als over La Strada van Fellini, en net zo gepassioneerd kan zijn over James Brown als over Metallica.
Iggy Pop is ook de enige popartiest wiens gepis ik op band heb staan. Halverwege het tweede interview zei hij opeens “Dude, I gotta take a piss”, en liep naar de badkamer. Hij liet de deur openstaan, en vervolgde zijn antwoord vanaf de badkamer. Zijn woorden galmden, en tussendoor klonk gekletter. Maar vooral blinkt hij uit in de ideale combinatie van lessen van de straat en boekenwijsheid. Enkele voorbeelden:
– “Door marketing bestaat jongerencultuur grotendeels bij de gratie van diefstal uit de portemonnees van de ouders.”
– “De beste remedie tegen cynisme is het vermijden van contact met beroemdheden in je dagelijkse leven. Het vermijden van contact met mensen in het algemeen, eigenlijk.”
– “De baat van stilte is enorm. Ik vermijd geluid. Ook het geluid van mezelf.”
Iggy Pop is de man zonder spijt, die weet dat hij in zijn leven veel onverstandigs heeft gedaan, maar dat dat altijd mooie verhalen opleverde. “Het heeft geen zin achteraf te denken: ‘Tjonge, had ik toen maar niet die verdovingsmiddelen voor dieren gebruikt, waardoor ik in LA negen uur lang gelopen heb om bij het huis van een prostituee te arriveren en daar ’s ochtends wakker te worden met rare beestjes in mijn haren’.”
Hij is ook de man die weet wat er van hem wordt verwacht. Toen hij jaren geleden optredens op zijn knieën begon met een verstild nummer dat aan spoken word grensde, leidde dat tot onrust in de zaal. “Zat ik daar mijn ziel bloot te geven, ging het achter in de zaal van ‘Hé, heb je al gehoord dat het uit is tussen Joe en Stacy?’ Dus was het volgende nummer extra hard. Voor die mensen aan de bar: ‘Hé daar, ik leef nog steeds, stelletje klootzakken!’”
Wanneer we Pop zien, willen we Pop zien vlammen. Zo was het vroeger al. Zijn Nederlandse doorbraak was een optreden in 1977 in Toppop, waar hij het volledige palmbomendecor sloopte. Zijn platenmaatschappij was woedend, maar Toppop vroeg hem terug. “Sterker nog, ze vertelden dat ze volgende keer een decor met extra veel palmbomen zouden neerzetten. En of ik die dan állemaal wilde slopen. Als ik helemaal voor het succes was gegaan, had het voor de hand gelegen om dáár toen een carrière op te bouwen: het wereldwijd slopen van televisiedecors.”
Een paar jaar geleden legde ik hem de beroemde frase van The Who, “I hope I die before I get old”, voor. “A cheap shot”, oordeelt hij. Vervolgens begon hij over James Brown. Op de vraag hoe funky hij zelf eigenlijk is, antwoordde hij door zijn jasje uit te trekken. Met ontbloot bovenlijf boog hij zich voorover, keek me strak aan met die felle ogen, oplichtend in dat gezicht van leer, en zei: “Ik zou zeggen: behoorlijk funky voor een graatmagere blanke op leeftijd.”

Iggy Pop op een foto van Olaf Heine, nu te zien in de expositie A Star is Born. Fotografie und Rock seit Elvis in Musuem Folkwang in Essen.

Pinkpop Classic, met o.a. Iggy & the Stooges, The Cult, Gary Moore, Fun Lovin’Criminals en Therapy?, 14/8 op Megaland Landgraaf. www.pinkpopclassic.nl