Jackson
Op 26 juni van dit jaar overleed Michael Jackson. Toevallig was ik toen in LA, waar ik werkte aan mijn roman. Op het moment dat bekend werd gemaakt dat Jackson overleden was, zat ik in de bioscoop. Toen ik naar buiten liep, zag ik dat ik acht smsjes had. Allemaal uit Nederland, allemaal over Jackson. “Jij bent daar nu toch?” De smsjes bleven maar binnenkomen, en ze hadden allemaal dezelfde aanname: het zal wel een gekkenhuis zijn nu, daar in LA. Ik keek om me heen. Auto’s reden over Sunset, mensen liepen langs met Starbucksbekers in hun hand. Nee, het leven in LA stond niet stil. Terug in mijn hotel zapte ik langs de tv-kanalen, ze hadden het vrijwel allemaal over Jackson. Het was breaking news, de overtreffende trap van gewoon nieuws. Maar ondertussen had ik een kaartje voor Third Eye Blind, die avond in LA. Het is al meer dan tien jaar mijn favoriete Amerikaanse rockband, maar in Europa zijn ze volstrekt onbekend. Ik verheugde me er al maanden op, daar kwam geen dode Michael Jackson tussen. De Hollywood Palladium was die avond gevuld met enkele duizenden mensen, en Third Eye Blind was nog beter dan ik had gehoopt. In de toegift zei zanger Stephan Jenkins dat hij ooit muziek was gaan maken door één zanger, en dat die er sinds vanmiddag helaas niet meer was. Vervolgens speelde hij een gloedvolle versie van I Want You Back. Ik heb daarna nog vele odes aan Jackson gezien en gehoord, maar deze, gerepeteerd onder het breaking news, gespeeld terwijl Jacksonfans zich buiten verzamelden rond zijn Walk of Fame-ster, bleef de mooiste.
