Buffalo Tom, alternatieve rockband uit Boston, Massachusetts, opgericht aan het eind van de jaren ’80, stond in 1992 op Pinkpop. Ik stond op het veld, en ze waren geweldig. Hun doorbraakalbum Let Me Come Over was net uit, en ze speelden Taillights Fade, hun beste nummer ooit en het tweede van dat album. Zanger/gitarist Bill Janovitz zong het hele nummer met gesloten ogen. Rauw, raspend, mooi onvast, tegen de grenzen van zijn bereik en soms er overheen: “I’ve hit the wall / I’m about to fall / But I’m closing in on it / I feel so weak / On a losing streak / Watch my taillights fade to black.” Ik kwam de tekst van het nummer laatst nog tegen op een blog met de titel Songs That Saved Your Life, en kon me er veel bij voortellen.
Het was vroeg in de middag, ze speelden als tweede, maar het Pinkpop-veld stond al vol. De ontvangst was warm en welwillend. Geen golven springende mensen of zeeën van crowdsurfers (dat mocht toen nog), maar dat past ook niet bij de muziek van Buffalo Tom. De reden dat dit optreden nooit wordt gememoreerd, dat van die 55.300 toeschouwers zich velen niet eens meer herinneren dat ze erbij waren, is alles wat later die dag gebeurde. Rowwen Hèze brak deze dag definitief door in heel Nederland, met een even verbeten als geestdriftig optreden, ondersteund door een fanatiek leger aan vaste aanhangers. Soundgarden ploegde het veld omver. En toen moest Pearl Jam nog komen, met een van de allerbeste optredens uit de geschiedenis van het festival, en de meest beroemde sprong: Eddie Vedder van de camerakraan tijdens Porch. Hij droeg een shirt van Tivoli, de concertzaal in Utrecht, het type zaal waar Pearl Jam tot Pinkpop in Nederland speelde. Na Pinkpop stonden ze twee avonden in een uitverkocht Ahoy’, inmiddels vullen ze het Goffertpark. En toen kwam ook nog het om andere redenen legendarische optreden van The Cult. Zanger Ian Astbury weigerde te stoppen met spelen toen hun speeltijd voorbij was – tot grote en op het podium en televisie zichtbare woede van Jan Smeets. Allemaal gespreksmateriaal de dag erna bij de koffie, allemaal archiefmateriaal dat tot op de dag van vandaag wordt herhaald in uitzendingen over Pinkpop en betreffende artiesten.
Nog voor de dag was verstreken, was het optreden van Buffalo Tom vergeten. Weggevaagd door al het geweld daarna, van welke aard dan ook. Gek genoeg lijkt dat de rest van hun bestaan hun lot te zijn geweest. Buffalo Tom is altijd die band gebleven die goede tot steengoede albums maakte, die gedreven shows gaf, die al die jaren bij elkaar bleef zonder al het drama van afscheidstournees en reünies. Maar nooit in de volle spotlights. Nooit als headliner op grote festivals, nooit in zalen groter dan die van het clubcircuit. Het is die uitstekende band in je achterhoofd en in je ooghoek. De stille vriend die nooit zijn stem verheft, maar er altijd is.
Buffalo Tom speelt 6 juni in Ancienne Belgique in Brussel en 7 juni in de Muziekgieterij in Maastricht.
