Twee weken geleden deed ik iets dat ik al een paar jaar had uitgesteld: drie verhuisdozen uit mijn berging uitpakken. Het was, zoals elke nawee van een verhuizing, een confrontatie met zowel mijn eigen verleden als mijn onvermogen afscheid te nemen, ook van spullen. Elke keer wanneer ik zo’n hulpprogramma zie waarin een vrouw zich beklaagt over haar man en zijn tot de nok volgestouwde schuur en zolder, begrijp ik die man.  Ik kwam ook een enveloppe tegen. Het was een bruine enveloppe, nog gesloten, met postzegels erop, afgestempeld in september 2008, en achterop een adres in Geleen. Het eerste dat ik er uit haalde was een cd’tje, het tweede een briefje. ‘Hoi Leon, in deze envelop zul je een poster, krantje, dvd’tje en EP vinden.’ Gevolgd door de mededeling dat de cd naar een paar Limburgse journalisten is gestuurd, en een verwijzing naar de poster, die geldt als een uitnodiging. ‘Veel luisterplezier! Groeten Robin Piso.’
Ik vouwde de poster open. ‘GROOVY PSYCHEDELIC 60’s BLUESROCK ’N ROLL!’ Releaseparty EP DeWolff, Sunday september 21st, 14:00, Ernesto’s Cantina Sittard.” Enige schaamte voelde ik wel: al die moeite (een handgeschreven briefje: ook in 2008 was dat al een unicum) voor iemand die precies op dat moment in een verhuizing zat, een cd’tje in de enveloppe voelde, dacht: ‘Even goed opbergen, luister ik er dadelijk in mijn nieuwe huis en stad op mijn gemak naar’ en dat zes jaar later pas zou doen.
Tegelijk moet ik ook grinniken: in de stad waar ik inmiddels woon, Amsterdam, verkocht de band van Robin Piso onlangs moeiteloos Paradiso uit. De band heeft dus vele mensen getroffen die aanmerkelijk minder sloom waren. Ik heb de band inmiddels op festivals gezien, en DeWolff is uitgegroeid tot een van de meest opwindende livebands van Nederland. Ik zette het cd’tje met vier nummers op, en hoorde een band waarvan het nu lekker gemakkelijk is om te zeggen dat je toen al kon horen dat ze er zouden komen – omdat ze er immers inmiddels zíjn. Tegelijk: bij sommige muzikanten is de potentie zo onomstotelijk, dat alleen domme pech of verkeerde keuzes ze ervan zal weerhouden te krijgen wat ze verdienen.
Ik deed eens een experiment: ik zette het openingsnummer van de EP op, Fishing Night At Noon. En meteen daarna het eerste echte nummer van hun nieuwe cd Roux-Ga-Roux, Black Cat Woman. Hoorbaar dezelfde band, dat wel. En ook hoorbaar zes jaar, en vooral vele optredens en veel studio-ervaring verder. Het enige terechte verwijt dat de band in de beginjaren nog wel eens kreeg, dat de sound het wat vaak won van het nummer, is inmiddels ook achterhaald.
Ik stak mijn hand eens in de enveloppe, voor dat ‘krantje’. Het bleek dit blad, Zuiderlucht, en wel de editie van september 2008. Op de cover de aankondiging van een verhaal over ‘piepjonge band’ DeWolff, die toen net de Kunstbende had gewonnen. De kop: ‘Te laat geboren tieners.’ Het cd’tje ging mijn cd-kast in, de enveloppe met het briefje, de poster en het ‘krantje’ mijn archief. Opnieuw was weggooien geen optie.