De wereld is een tragikomedie. Alles jengelt maar door. Toet, godverdomme. Het verkeer staat altijd wel érgens stil. Der Regional-Express. Gleis 6. PlanmäBige Abfahrt. Luidsprekers knetteren. Duitse treinen proberen op tijd te rijden. 

Ik sta te wachten aan de dom in Keulen, heb mijn hebben en houden uit het tochtgat am Hauptbahnhof getild, komt ineens een treurstoet om de hoek, met wimpels in satijn en goudbrokaat. 

Witte jurken waaien in de wind. Er zijn zwarte kwastjes. Er zijn roze kwastjes. Allemaal bovenop oude, katholieke koppen. Ik weet hoe hun hoedje heet: Kardinaalsmuts. Bovenaan zitten ze dicht als een Happy Meal. Tegelijk is de kardinaalsmuts een boom met soortgelijke vruchtdozen. In de sappige muts zitten vier vergiftigde zaden. Het oranje vloekt bij het roze vlees waaruit ze stulpen. 

Het hoort niet om bij zulke onbenulligheden stil te staan, op een begrafenis. Daarenboven verbaas ik me over de strakke vouwen, plooitjes, nepen en plissés in de jurken en de overgooiers. Het is een kwalijke huishoudelijke trek, je voortdurend afvragen wie het werk heeft gedaan.

Entschuldigung, ich dachte Sie wären Frances McDormand’

Niemand in deze hele parade heeft verstand van een strijkijzer. De routine van stoom, stijfsel en toewijding is aan de eerwaarde heerschappen niet besteed. Ik weet het zeker! Helemaal achteraan, in de staart van de geestelijken drie aan drie, volgen nonnen in kleine drommetjes. Ze zwijgen in hun zwart, kijken toe vanaf het bordes. 

In de tuin van de dom zit een gat. Op een trekkar staat een brede kist. Eén bisschop draagt lederen handschoenen. Terwijl een TikTokker zichzelf filmt, op muziek van een wereldhit.

Een knapenkoor zingt. Zur Erde, en nog wat, zegt de voorganger. Met een beetje regie zou dit het begin van een Amerikaanse film kunnen zijn, iets van de Coen Brothers. Er zitten dikke touwen om de kist. Hennep, sterke vezels, in ambacht gedraaid en geslagen, niet door dochters van het kruis. 

Een drager gaat in zijn kracht staan, iets met een pas naar achteren, evenwicht en zwaartepunten. Met zijn zessen moeten ze afstemmen. Eerbied, voor de laatste keer, vergt horizontaliteit. Gedaan met prioriteiten en oversten. Hij gaat liggend het graf in. Ook al is de overledene duidelijk iemand van stand. 

Links bij het rechthoekige gat staat een kruis rechtop. De gotische letters op de dwarsbalk zeggen Klaus Dick. Bisschop (95) in het aartsbisdom, zegt Google. En dan moet de échte mop nog komen. Iemand wil een Autogramm. Ik kijk op van mijn iPhone voor een Duits excuus: ‘Entschuldigung, ich dachte Sie wären Frances McDormand.’