Morena Bamberger
Roermond, 1994
Maastricht Academy of Fine Arts and Design
“Ik ben altijd een eenzame dromer geweest. Dan bestaat de neiging om tijdens de opleiding je te blijven opsluiten in de bubbel van de academie en in je atelier de kunstenaar uit te hangen. Dat heb ik bewust niet gedaan. Ik heb de openbare ruimte opgezocht en ben mensen aan gaan spreken, hoeveel moeite me dat aanvankelijk ook kostte.
Ik wilde dagelijkse patronen doorbreken en mensen en dieren meenemen in mijn magische wereld. Het was verbazingwekkend hoe mensen zich openstelden en interesseerden voor mijn werk. Ze zijn er ook onderdeel van geworden. Ik heb ze gefilmd. Sommigen hebben mijn maskers op gehad. Tegelijkertijd kon ik kennismaken met hun werelden en hun verhalen. Ik heb op een zorgboerderij gewerkt met mensen met een geestelijke beperking. Daarbuiten kwam ik ook heel verschillende types tegen: een medium, een halfwolf, mensen die thuis uilen houden.
Centraal in mijn afstudeerwerk staat een droom die ik ooit had. Ik lag als jonge wolvenwelp en keek omhoog. Er was sprake van noorderlicht en het sneeuwde heel zachtjes. De roedel wolven was ook vlakbij. En ik voelde de intense liefde die ik in mijn thuissituatie lang niet heb gehad. Die droom betekende alles voor mij. In mijn werk zoek ik nu ook de verbinding en liefde die ik toen ervoer.
De mensen die ik ben tegengekomen, zijn allemaal uitgenodigd voor mijn eindpresentatie. Ik ben heel benieuwd hoe ze nu reageren. Een montage van mijn filmopnames vormt straks een combinatie met een installatie waar ik het allergrootste lokaal voor ter beschikking heb gekregen. Twaalf bij twintig meter. Dat is veel ruimte om te vullen. Zo’n groot werk heb ik nog nooit gemaakt. Paars en roze zullen domineren. Dat zijn spirituele kleuren. Dat hoort bij mij.”
