Een nieuw seizoen, een nieuwe columnist. Aan mij het grote genoegen om u, lezer van Zuiderlucht, het komende jaar mee te nemen in mijn wereld. Maar niet voordat ik mij eerst netjes heb voorgesteld. Best wel spannend, want ik kan u niet recht in de ogen kijken, stevig de hand drukken noch vriendelijk toelachen. Ik ben veroordeeld tot vijfhonderd woorden op een stukje koud papier om een goede eerste indruk op u te maken.
In tegenstelling tot bij de theatervoorstellingen die ik regisseer kan ik niet stiekem achterin een hoekje van de zaal gaan zitten om te zien hoe u op mijn werk reageert. Of u huilt van het lachen, uw adem inhoudt van de spanning of onrustig op uw stoel heen en weer wiebelt. Dat is voor mij als beginnende schrijver een geheel nieuwe ervaring. Doodeng, ook. U krijgt via mijn woorden de kans om uw verbeelding op mij los te laten en zich een voorstelling te maken van wie ik ben, hoe ik klink en wat mij beweegt. Andersom tast ik echter in het duister. Ik moet er simpelweg op vertrouwen dat u er bent. Simpelweg vertrouwen dat ik in staat ga zijn om u te raken.
Ik vertrouw erop.
Hallo, anoniem mens aan de overkant van dit stuk papier! Mijn naam is Daria Bukvić. Ik weet niet of u Sophie, Leo of Achmed heet, maar ik geniet bij voorbaat al van onze stille ontmoeting.
Ik ben geboren in 1989, het jaar waarin de Berlijnse muur viel en de halve wereld Eternal Flame meeblèrde. Drie jaar later ben ik als kind met mijn moeder uit Bosnië naar Nederland gevlucht. Ik ben opgegroeid in Midden-Limburg en heb zeer redelijk ‘plat lere kalle’. In Limburg heb ik zowel de basisschool, middelbare school en de Toneelacademie doorlopen voordat ik verhuisde naar Amsterdam. Ik ben theaterregisseur, schrijver, dochter, zus, geliefde, optimist, dromer en kunstliefhebber. Ik ben dol op goede boeken, Amerikaanse tv-series, chocola en Beyoncé. Ik vind het onredelijk vervelend als iemand naast me in de trein een appel zit te eten. Ik vind weinig dingen zo onverbiddelijk mooi als herfst zonder regen.
Mijn voorstellingen zijn humorvolle beschouwingen van actuele maatschappelijke kwesties. Soms ben ik bang dat alles wat ik doe en maak geen enkele zin heeft. Vaker denk ik het tegenovergestelde. Theater maken is mijn manier om grip te krijgen op het leven.
Ik haal inspiratie uit dingen die me boos maken. Ik vind dat de media ons een eenzijdig beeld van Nederland voorspiegelen. Ik doe mijn best om verhalen te vertellen die dat beeld van Nederland verrijken. Mijn voorstelling Melk & Dadels toert momenteel door heel Nederland.
Ik kan slecht tegen m’n verlies. Ik begin binnenkort aan mijn debuutroman. Mijn ambitie is om ooit een heel goede dichter te worden.
Als ik geen kunstenaar zou zijn zou ik in een bakkerij werken. Ook vers gebakken brood is goed voor de ziel. Misschien zou ik u dan wel tegenkomen. En me niet zo druk maken over of ik wel een goede eerste indruk achterlaat.
Nice to meet you, stranger.
