Telkens als je iets recht hebt, zit iets anders scheef. Alsmaar verschijnen er losse eindjes, latjes die eindigen in het niets, geen enkele functie hebben. Kleuren zijn er wel, maar ze zijn vlekkerig en houden net zo onverhoeds op als ze begonnen zijn. En hoe je het ook wendt of keert, je kijkt er dwars doorheen.
Waar heb ik het over? Over het schuurtje dat ik deze zomer getimmerd heb? Nee, ik heb helemaal geen schuurtje getimmerd. Ik heb het alleen maar geverfd. En best netjes, al zeg ik het zelf. Heb ik het over mijn leven, dat van bevliegingen en onvervulde dromen aan elkaar hangt? Over uw leven, misschien?
Begin dit jaar schreef ik in Zuiderlucht een stukje over kunstenares Ine Schröder. Ze maakt breekbare houten bouwseltjes die aan klimrekjes en vogelhuisjes doen denken. Ik kon haar werk maar niet vergeten. Na afloop van haar tentoonstelling in Hedah in Maastricht zocht ik haar op in haar atelier. Sindsdien hangt er zo’n luchtkasteeltje naast mijn bureau. Het is klein, maar het is niet minder dan een verbeelding van het leven zelf. Elke dag weer kan ik zien hoe alles wegraakt en toch op een wonderlijke manier samenhangt. Daar kan ik erg vrolijk van worden.
DUNCAN LIEFFERINK
