Een mailtje van een zekere Brenda, ze werkt voor de British Library in Londen: ‘Ik vond je naam bij Mosa Experimentum.’ Ze wil graag contact. Ik sleep het bericht naar de map met onverwachte erfenissen, gewonnen loterijen en genereuze investeerders. Wel positief dat de phishing-industrie nu ook iets met bibliotheken doet. ’s Avonds zoek ik de mail weer op, ongerust: niemand weet van Mosa Experimentum. Ben ik gehackt door Brenda?
Vijf jaar terug. Met een paar vrienden organiseren we een bijeenkomst voor experimentele poëzie. Alles is toegestaan, behalve een gedicht voordragen. Om het geheel wat cachet te geven spreken we af in het schemerige magazijn van een theewinkel en openen we met deze woorden: ‘Mosa Experimentum.’ Er zijn vijf aanwezigen die allen een poëtisch experiment meebrengen. Een van hen vuurt een met letters gevuld confettikanon af dat als een gedicht over ons neerdaalt.
Bij elke volgende editie komen er meer deelnemers en experimenten. Na afloop stuurt een van ons een verslag rond van alle gedichten. Tien vellen papier in een ringband, niks bijzonders.
En nu ligt dus zo’n verslag op het bureau van de conservator Germaanse talen van de British Library. Brenda mailt nog een keer, met een lijst aanvullende vragen. Kan de bibliotheek ook de verslagen van de andere edities verwerven? Waar is Audrey’s shop? Wat betekent Mosa Experimentum? Wat is het doel achter deze bijeenkomsten?
‘Gewoon een paar vrienden in een schemerige winkel in een wereld die meer poëzie nodig heeft. Please Brenda, join us.’
