‘Heb je ooit onder een orkestbak gestaan? Nee? Kom mee, het is maar een kleine omweg’.
Even later kijken we elkaar aan in het donker, kromgebogen onder een laag plafond. ’Eigenlijk is hier niets te zien.’ Dan wrikt Peter voorzichtig een luikje open. Als muizen spieden we vanonder het podium in de theaterzaal. ‘Toch mooi he?’
In Theater aan het Vrijthof loop ik meestal Peter Snellens tegen het lijf. Altijd is hij binnensmonds vloekend bezig met een klusje: banners ophangen voor een nieuwe voorstelling (‘wéér een musical’), het vervangen van oude lampen (‘hadden ze al jaren geleden moeten weggooien’), of het herstellen van een deur (‘de gemiddelde theaterbezoeker loopt overal tegen aan’). Elke keer dat ik hem zie, legt hij zijn gereedschap neer en volgt er een onverwachte vraag: ‘Ooit op zolder geweest bij onze kerstspullen? Daar staat een oud jaartal op een balk! Weet je door welk raam het zonlicht het allermooiste naar binnen valt? Al eens op de stoel van onze directeur gezeten? Wil je zien hoe het dak opengaat boven het podium?’
Wat zijn officiële taakomschrijving is, weet ik na tien jaar aan memorabele ontmoetingen nog steeds niet. Vermoedelijk zoiets als facilitair medewerker, maar dat dekt nauwelijks de lading. Bezieler komt misschien nog wel het dichtst in de buurt. Elk theater bestaat immers uit een gebouw en medewerkers; maar een ziel, die is er alleen als de juiste persoon ervoor zorgt. Peter gaat binnenkort met pensioen. Hierbij alvast een voorstel voor de vacaturetekst: ‘Theater zoekt ziel.’
