‘Leed kun je niet voelen door er alleen maar over te lezen in een van die boeken van jou’, krijgt de ik-persoon in Tarántula van Eduardo Halfon naar zijn hoofd geslingerd. Tegelijkertijd is het geen optie om er dan maar mee te stoppen. Schrijven, fotograferen en filmen over de waanzinnig geworden wereld om ons heen, het zal niet stoppen. In Tarantula beschrijft Halfon hoe hij zijn alter ego als jongen van 13 in een concentratiekamp voor Joodse jongeren terecht komt....
Het is een nepkamp, opgezet door een Israëlische geheime dienst om de jongeren een idee te geven van wat hun ouders en grootouders hebben doorstaan. De kampleider draagt een hakenkruis om de arm, de kinderen krijgen een Jodenster. Erover schrijven heeft geen zin, zegt de kampleider jaren later, je moet het aan den lijve ondervinden om te weten hoe het is. Joden moeten altijd en overal op het ergste zijn voorbereid, dat is hun lot. Hij haalt een oude Romeinse wijsheid aan. Si vis pacem, para bellum. Als je vrede wil, bereid je dan voor op de oorlog. Laatst deed VVD-leidster Dilan Yeşilgöz hetzelfde toen ze het over de Russische dreiging had. Alleen door je te bewapenen kun je in vrede blijven leven. Over jeugdkampen voor Joodse kinderen las ik eerder in Wereldschaduw van de Israëlische schrijver Nir Baram. Een van de personages in het boek verdient een goed belegde boterham met het organiseren van op dubieuze wijze gefinancierde zomerkampen. Een ander personage komt met een paar vrienden op het idee van een wereldwijde staking. Over het geweld dat de kinderen in het nep-concentratiekamp moeten ondergaan, zegt de kampleider in het boek van Halfon: ‘Een beetje bloedvergieten kan geen kwaad.’ Het is de taal van mannen die aan de macht zijn. De taal die we elke dag horen en lezen en zien. Nog geen maand geleden vermoordde het Israëlische leger in één raid 400 Palestijnen. Onder hen meer dan 100 kinderen die in bebloede lijkzakken door de straten werden gedragen. Het is van een gewetenloosheid, er valt niet tegenop te schrijven, te fotograferen en te filmen. Toch blijven we het doen. Het levert documentaires op als Oscarwinnaar No Other Land, over de criminele uithuiszettingen van Palestijnen op de Westoever, en The Bibi Files, over Netanyahu die Palestijnen en Israëliërs in gijzeling houdt om zijn corrupte zelf te redden. Beide films werden in Israël verboden. Co-regisseur Hamdan Ballal van No Other Land werd eind vorige maand door Israëlische militairen opgepakt en mishandeld omdat hij stenen zou hebben gegooid naar Joodse kolonisten die zijn dorp binnenvielen voor een intimidatiepoging. Na het nachtmerrie-nieuws met de bebloede lijkzakken riep dichteres Maud Vanhauwaert in De Morgen op tot een genoeg-is-genoeg signaal: een wereldwijde werkonderbreking tegen alle bullebakken. ‘Geen minuut stilte, maar een massale beweging’. De oproep deed me denken aan de wereldstaking in Nir Barams boek die een miljard mensen op de been moest brengen. (Verwacht hier geen spoiler, lees maar zelf hoe het afloopt.) Een wereldwijde staking. Niet in een boek, maar in het echt. Het zou wat zijn. Intussen gaan we door met het aanklagen van de bullebakken van deze wereld. Still uit The Bibi Files van Alexis Bloom. De documentaire over Benjamin Netanyahu is in Israël verboden.
Dit artikel is alleen toegankelijk voor Zout-abonnees.
Log in als u al abonnee bent of
klik hier als u het wil worden.
Zout bestaat dankzij lezers zoals u. In 2025 zoeken wij 1200 abonnees. Sluit u nu aan!
