Gorilla

over de harde managementstijl die ze om zich heen zag in de popmuzieksector. Artiesten bang maken voor hun eigen manager, dat leek het motto. Haar woorden bleven haken omdat het zo herkenbaar was. Ik geef het vak Leiderschap als keuzevak aan mijn studenten. En de eerste reden om dat te doen is die natuurlijke neiging van eenieder om in de eerste plaats foute voorbeelden als kader te nemen voor leiderschap. Vooraf werd ik gewaarschuwd: ik moest minder persoonlijk en zeker niet amicaal zijn Ik was 29 toen ik voor het eerst directeur werd, bij het toenmalige Huis van Bourgondië in Maastricht. Vooraf werd ik gewaarschuwd dat ik meer afstandelijk, minder persoonlijk en zeker niet amicaal mocht zijn. En in mijn hoofd zag ik alleen maar beelden van charismatische directeuren voor me, die zonder blad een briljante speech ten berde brachten; directeuren die alles gezien en gelezen hadden en medewerkers paarsgewijs in gelijke tred konden laten stappen. Ik herinner me een interim-directeur van het Theater aan het Vrijthof in Maastricht die zich, na een blijkbaar impertinente vraag van mijn kant, naar me toe boog, zijn vuisten neerplantte aan de uithoeken van het bureau en me begon aan te staren, om daarna zijn cv van alles wat hij had bereikt op te sommen. Ik keek angstig terug, hopend op die dag dat ik even krachtig zou zijn om mijn eigen gorillahouding aan te nemen. Ik hield mijn afstandelijkheid drie weken vol, zielig zittend in mijn kleine kantoortje bij de trap. En langzaam leerde ik mijn eigen persoonlijkheid in te zetten in mijn leidinggeven. Met vallen en opstaan, zeer zeker. Langzaam ontdekte ik dat bepaalde zaken uit mijn persoonlijkheid goed aansloegen bij het leiden en dat ik andere aspecten beter kon wegstoppen. Ik keek beter rond en ik zag dat er vele wegen zijn die naar Rome leiden. En voor hen die nog twijfelen: een gorilla heb ik daar nooit gezien. Credit titelfoto: Wikimedia Commons