Het gaat goed!

groeit nota bene nog steeds, al gebeurt dat in een iets minder gezwind tempo dan voorheen. Ik mag graag tegen populistische twijfelaars zeggen dat in het weekend meer mensen naar een museum gaan dan naar het voetbal. Tot zover de weinig marginale positie van die zogenaamde elitaire cultuur beste lezers. Maar het succes heeft een keerzijde. Populair zijn we wel, maar doen we er echt toe? Zeker, een beetje weldenkende bestuurder weet dat de aantrekkelijkheid van zijn of haar gemeente of provincie ook en niet in de laatste plaats wordt afgemeten aan de hand van het culturele voorzieningenniveau, zoals dat in dat jargon heet. Musea dus, en theaters, en poppodia, die zowel mensen van buiten lokken als zorgen voor een beter vestigingsklimaat van bedrijven met hun internationale kenniswerkers. De directeur van het best renderende bedrijf van Nederland, ASML in Veldhoven, roept de overheid op om toch vooral meer regionaal cultuuraanbod te financieren, al zijn de meeste werknemers uit Azië of Silicon Valley wel gewend om een uurtje in de auto te zitten voor een voorstelling of expositie. In de afgelopen jaren hebben musea zichzelf een andere opdracht gegeven. Niet langer leveren musea een bijdrage aan maatschappelijke discussies, maar zijn vertegenwoordigers van, laat ik het culturele verstrooiing noemen. De musea zijn inderdaad beter dan ooit; ze verleiden meer bezoekers, hebben een doortimmerd publieksprogramma en zitten aan tafel bij de vergaderingen over city branding. Maar bij al die professionalisering zijn de culturele slagkracht en ambitie om nieuwe ontwikkelingen te tonen of zaken aan de orde te stellen die misschien niet zo gemakkelijk naar binnen glijden, langzaam verdwenen. Het gaat goed in museumland, maar het gaat goed met iets vrijblijvends. En dat is jammer.