Kunst biedt troost, juist nu, zeggen ze. Dat geldt dan toch zeker voor muziek, zou je denken, de meest op het gemoed inhakkende kunstvorm. Maar juist nu! draai ik minder muziek dan ooit.
Ik zou natuurlijk Noordkaap op kunnen zetten; als troost voor die afgelaste, enige Nederlandse try-out van hun comebacktour waar ik maanden naar uitkeek. Of de oude Tröckener Kecks, als troost voor het afgelaste optreden van oud-frontman en jeugdheld Rick de Leeuw, die beloofde oude liedjes te zullen gaan zingen.
Of voor mijn part Los Lobos, de groep die ik best graag had willen zien in Café-Zaal De Posthoorn in Hamont-Achel, of all places, al was het alleen om eens live mee te kunnen wiegen op La Pistola y El Corazon.
Maar het is allemaal té mooi nu, té veel, te pijnlijk waarschijnlijk. Omdat het herinneringen oproept aan andere, betere tijden. Hang the blessed DJ/because the music that they constantly play/It says nothing to me about my life, zo sloegen The Smiths de spijker ooit keihard op de kop.
Maar muziek kan ook tevéél zeggen over je leven. Zo’n leven bijvoorbeeld waarin je niet even relaxed naar de platenboer wandelt om er uren rond te hangen (ik ontdekte onlangs, in het precoronium, nota bene de grootste van Nederland), of zo’n leven waarin het misschien nog een half jaar duurt voordat er weer ergens een bandje op de bühne staat te spelen.
Om de tijd te doden wentel ik me tot die (betere) tijd in het obsessief ordenen van de platencollectie. Het vinyl kan maar vast klaarstaan. Folk bij folk, wereldmuziek bij wereldmuziek, dance bij dance, slecht bij slecht, alle plaatjes van Pogues, Ramones en The Ex netjes naast elkaar, het hele oeuvre van The Wedding Present en Carter USM gerangschikt en natuurlijk ook al het Hollandse en Vlaamse spul apart.
En eindelijk eens die bagger wegkieperen, en de dubbele guilty pleasures. Waarom in hemelsnaam drie keer Hot August Night van Neil Diamond of vier exemplaren van Architecture & Morality van Orchestral Manoeuvres in the Dark? Hoewel die laatste natuurlijk gewoon erg goed is.
En die elpee van The George Baker Selection, is dat nou écht nodig? (Het antwoord was trouwens ja). Gelukkig kunnen de platen hierna ook nog per genre en act op alfabetische volgorde gerangschikt worden, én moeten de cd’s nog gebeuren.
Ondertussen biedt het liedje Naaa… van een van mijn favoriete Vlaamse orkestjes Belgian Asociality de ultieme wachtmuziek. ‘We zijn de grote wachters/maar we zijn dat wachten zat/want ik wil nananananana’. De spijker wederom keihard op de kop.
DIETER VAN DEN BERGH
