“Ik heb altijd toneel gespeeld, een tijdje heb ik erover gedacht om actrice te worden. Maar ik wilde niet in een keurslijf worden geperst, voelde een behoefte aan vrijheid, al wist ik niet precies wat ik wilde ontdekken. Het duurde lang tot ik er erachter kwam.
Al jaren zeiden de docenten van de kunstacademie dat ik iets met theater moest doen in mijn werk. Aanvankelijk wilde ik dat niet. Uiteindelijk ben ik dat in het laatste jaar dan toch gaan onderzoeken. Van mijn eindexamenwerk stond iedereen versteld, niemand had verwacht dat ik toch met theater aan de slag zou gaan. Het hele jaar door had ik korte performances gedaan en die opgenomen. Die video’s kwamen bijeen in een grote installatie – ik had een groot rood tapijt opgehangen in een donkere ruimte en stoelen neer gezet. Er hing heel sterke verwachting dat er iets stond te gebeuren of er iets had plaats gevonden. Achter het tapijt had ik een soort backstage ruimte gemaakt met een video over een meisje, ikzelf, als performer.
In de serie Twin Peaks creëert David Lynch een wereld waarin je je afvraagt wat echt is en wat niet. Die sfeer of spanning probeer ik ook op te roepen in de installaties die ik maak. Ik ben nu aan het onderzoeken hoe ik als performer te werk kan gaan. Performen zie ik als een mogelijkheid om je zelf leeg te maken en in de huid van iemand anders te stappen, zodat je mensen beter kunt begrijpen. Dit had ik nooit kunnen ontdekken op de Toneelacademie. Performances zie ik als try outs, mijn installaties als eindwerk.”
Kim Reijntjens (Sittard, 1993), Master Fine Arts and Design – MAFAD Polis. Artistic Practice as Debating Laboratories. Foto: Jasper Groen
