Op TikTok zijn de bekendste beelden van Kamala Harris, hopelijk in november de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten, die waar ze in verband wordt gebracht met BRAT, het laatste album van zangeres Charli XCX. 

Nu ben ik zelf niet van Generatie TikTok, meer van generatie Instagram en Facebook. Dus de foto die ik elke dag vele malen tegenkom van Harris, is een heel andere. Die komt uit een filmpje waarin Harris de platenzaak Home Rule Records in Washington uitloopt. Een verslaggever vraagt haar welke platen ze zojuist heeft gekocht. Het zijn er drie. Van jazz-icoon Charlie Mingus (‘Really one of the greatest jazz performers ever,’ zegt Harris), van godfather of acid jazz Roy Ayers (‘So good. It’s a classic’), en tot slot Porgy and Bess, van Louis Armstrong samen met zangeres Ella Fitzgerald. 

Shoppende Kamala Harris

Op de foto die ik steeds zie, houdt ze een van die platen omhoog. En iedereen vervangt die plaat dan door zijn eigen favoriet, of in het geval van artiesten: door een eigen werk. Zelf ging ik de keuze van Harris ook meteen beluisteren, en bestuderen. Harris is van 1964: een van haar gekochte albums is verschenen voor haar geboorte, haar favoriete plaat aller tijden (Ayers’ Everybody Loves Sunshine) verscheen toen ze twaalf was. Een herkenbare leeftijd voor een plaat die je je leven lang bijblijft. 

‘Ik beoordeel politici niet alleen op hun opvattingen, maar ook op hun gedrag, en hun smaak’

Er verschijnen wel vaker lijstjes met favoriete platen of nummers van politici. In Nederland is dat zeker de laatste jaren een gênante aangelegenheid: menig politicus kiest een nummer dat zijn ideologie moet samenvatten, of komt met iets schijtlolligs. In december konden alle nieuwe Kamerleden hun favoriete nummer opgeven. PVV-Kamerlid Maikel Boon vindt Ik spring voor NAC het beste nummer dat ooit is gemaakt, BBB-Kamerlid Cor Pierik Thank God I’m a Country Boy, PVV-Kamerlid Joeri Pool het nummer VOC: ‘Vaar je mee met de VOC / naar verre vreemde landen / Naar gebieden overzee.’ Lachen! Cultuurliefde in Nederland: de knipoog der ironie. 

Barack Obama publiceerde ook enkele keren een lijst met zijn favoriete nummers, maar die keuze leek door een zeef van veilige allemansvriendschap geleid. Dan is de lijst van Harris toch veel eigener. Hoewel ook daar ongetwijfeld over is nagedacht: Roy Ayers beïnvloedde onder meer het legendarische hiphop-collectief Niggaz Wit Attitudes: die zou ze nooit uit haar tas hebben gehaald. Maar zou ze haar aankopen hebben gebaseerd op de grootste gemene deler der muzieksmaak, dan was ze niet met zoveel jazzliefde voor de dag gekomen.

Is dit allemaal belangrijk? Vast niet. Maar ik merk dat ik er wel waarde aan hecht. Ik beoordeel politici niet alleen op hun opvattingen, maar ook op hun gedrag, en hun smaak. Het kan toeval zijn dat ik nooit op de VVD heb gestemd en dat ik prominenten van die partij associeer met culturele voorkeuren die de mijne niet zijn – om het maar eens heel voorzichtig te formuleren, na Mark Rutte, verklaard fan van de Toppers, en Halbe Zijlstra, die koketteerde met zijn gebrek aan literatuurliefde. Het kán toeval zijn, maar ik denk het niet. Ik denk dat iemands platen- en boekenkast me veel leert over zijn smaak. En daarmee over zijn persoonlijkheid.