Publiek

Lezers vertellen hun mooiste culturele belevenissen in 2017

Linksaf naar de uitgang

Dit verhaal gaat niet zozeer over mijn belangrijkste maar meer “the most embarrassing” ofwel het meest gênante moment op cultureel gebied wat we meegemaakt hebben.

We waren uitgenodigd door een relatie om, ter gelegenheid van de heropening van Theater Kerkrade, een toneelvoorstelling bij te wonen. Het zou gaan om een hilarisch stuk met een toneelstuk in een toneelstuk met een dubbele bodem onder een andere dubbele bodem. Genomineerd voor een Tony Award, jarenlang successen op Broadway. Kortom een “must-see”. De titel Geen Paniek.

In de eerste akte had ik al moeite om niet in slaap te vallen, met pijn en moeite éénmaal een flauw glimlachje en verder alleen maar kromme tenen over de acteerprestaties. Een actrice die zichzelf met een twee octaven te hoge falsetstem overschreeuwde, onhandige acteurs, slecht verstaanbaar, klassieke John Lanting scenes met slaande deuren… Een kwelling om naar te kijken. Toen het licht aanging keken mijn vrouw en ik elkaar aan: “Hoe vind jij dit?” “Afschuwelijk!. Ik versta maar de helft, wat een aanfluiting, moeten we dit nog tot het einde verduren?” “Zullen we gaan”? “Kunnen we dat wel maken? We zijn uitgenodigd!” “Ja, maar na een week hard werken wil ik wel een leuke zaterdagavond hebben en niet zoiets!” “Ik heb ook geen zin om te liegen en met zo’n enorme Pinoccio-neus te beweren dat jij opeens migraine hebt.”

Enfin, we zijn dus niet rechtsaf naar de foyer gegaan, maar linksaf naar de uitgang en naar huis gereden.

De volgende dag op internet naar recensies gezocht en toen kwam de aap uit de mouw: Inderdaad een dubbele bodem, want er waren in het verleden veel meer mensen in de pauze weggegaan, maar degenen die moedig bleven werden na de pauze getrakteerd op een flitsend blijspel waarin voor de coulissen duidelijk werd wat er in de eerste akte achter de coulissen gebeurde. We waren ook al in de openingstoespraak van Bas Schoonderwoerd een beetje gewaarschuwd. Hij zei letterlijk: “Een deel van jullie zal het niet leuk vinden, maar gaandeweg valt alles op zijn plaats”. Overigens waren de reacties op internet toch ook behoorlijk verdeeld. De ene helft vond het afschuwelijk en ging weg en de andere helft zei dat ze in tijden niet meer zo gelachen hadden. De gustibus non est…

Het echte gênante moment kwam pas toen ik de week erop door onze gastvrouw gebeld werd met de vraag waar we waren gebleven naar de pauze. “Er was toch niets ernstigs gebeurd?”

En ja, toen bleef me niets anders over dan te vragen: “Wil je het eerlijke of het diplomatieke antwoord?”

Rob Wijnands, Heerlen

***

De vrouw met aureool

Jarenlang kwam ik bij een goede vriendin, Lea Nijsten, in Heerlen om bezig te zijn het bestuderen van de historie van het Land van Rode. Elke keer viel mijn oog op een prachtig schilderijtje dat in de werkkamer aan de muur hing: Een olieverfschilderij op doek van priester-schilder Jean Adams uit 1934. Het was een afbeelding van een vrouwfiguur met aureool in prachtige frisse kleuren. Aan mijn vriendin liet ik dan ook op een gegeven moment weten dat, wanneer ze het schilderijtje ooit zou wegdoen, ik het wel van haar zou willen kopen. Deze gelegenheid deed zich echter nooit voor. Helaas overleed mijn vriendin in december van afgelopen jaar. Van haar kinderen kreeg ik op een gegeven moment bericht van haar overlijden en de uitvaart die in stilte nog voor de Kerst had plaatsgevonden.

Het was tevens een uitnodiging om persoonlijk afscheid van haar te nemen, samen met vrienden en oud-collega’s, op een zaterdagmorgen in januari van dit jaar. En dat onder het genot van koffie met Limburgse vlaai, op de manier waarop zij haar vrienden altijd had ontvangen. Tevens mocht iedereen een keuze maken uit haar uitgebreide bibliotheek en als aandenken aan haar enkele boeken mee naar huis nemen. Het eerste dat mij in de werkkamer opviel was het ontbreken van het schilderijtje. Toen ik ernaar vroeg kreeg ik te horen dat ze het een en ander hadden opgeruimd en anders ingericht omdat de makelaar kwam kijken om het huis in de verkoop te zetten. Het schilderij bleek in de kelder te staan. Als ik er interesse in had, mocht ik dat ook meenemen en ik heb het dan ook, met rode konen van opwinding, in dank aangenomen. Helaas was het schilderij in erg slechte staat: vuil, niet ingelijst, niet meer strak op het spieraam, helemaal vol ernstige barsten en verschillende stukken verf waren al afgebrokkeld. Al met al zag het er niet zo goed uit en was het erg broos. Dus besloot ik, nadat het enkele maanden in mijn huiskamer had gehangen, het te laten restaureren en inlijsten. Dit werd heel vakkundig gedaan door restaurator Theo Selen in Venlo. Toen ik het schilderij na zo’n acht weken terug kreeg wist ik dat het echt de moeite waard was geweest en dat ik nu in het bezit ben van een geweldig mooi schilderij van onze Limburgse priester-schilder Jean Adams (1899-1970) en dat het voor de verdere toekomst is gered.Dit was voor mij als kunstliefhebber en limburgensia-verzamelaar natuurlijk het culturele hoogtepunt van 2017.

Hub Koken, Landgraaf

***

Kunst zal mij tot mijn laatste snik blijven boeien

Museumbezoek is waardevol, kunst verruimt de horizon. Dit geldt zowel voor binnen – als buitenkunst, voor alle creatieve uitingen in het spectrum van schilder- en beeldhouwkunst tot en met architectuur.

Het was Nenny Cuypers, echtgenote van de beroemde bouwmeester uit Roermond, die in 1863 in een brief aan haar in Rome verblijvende echtgenoot schreef: “Wat ge genieten moet bij al die kunstwerken! Al voelt ge ook eene betrekkelijke minderheid wanneer ge uwe werken bij die groote meesters vergelijkt – toch zult ge in ’t diepste van uw hart met dankbare overtuiging kunnen uitroepen: ‘Anch’io sono artista!’Ja, gij zijt kunstenaar – en gij zijt mijn! Ziedaar mijn glorie – mijn weelde! Ik omhels u teederlijk, mijn liefste! Groet hartelijk de vrienden. Ganz dein, Nenny.”

Kunst zal mij tot mijn laatste snik blijven boeien, ooit woonde ik zelfs in een museum, het huidige Cuypershuis. Die tijd waarin ik rond mijn twintigste sliep in een hemelbed van de toenmalige Joep Nicolas kamers is al een halve eeuw geleden. Mijn bed staat elders in Roermond, de stad waarin ik geboren en getogen ben. Op een zomermorgen ontwaakte ik uit een museumdroom…

Droom van een museum

Zon doorstraalt de slaapkamer

door het open raam is het rolluik

omgetoverd tot een kunstwerk

met lichtgevende bolletjes

betoverend licht – heerlijk

is het ontwaken uit een droom

in de vroege morgen

ik zat op de grond met vrienden

plots kwam een delegatie

met een plakkaat waarop

mijn naam, toch onbekend

een levenlang – een museum

was naar mij genoemd en

ik gaf gevolg aan de oproep

er heen te gaan, een vlinder

mijn geleide – het was er

onaards anders, geheimzinnig

en doortrokken van onschuld

ik zag een jongen en zijn ogen

spraken woordeloos van Ovidius

en speelse Latijnse gedichten

toen ging ik over tot de orde van

de dag- de was- het was mooi.

Marianne Wulms – Hovens

Zondag 30 juli 2017

Zuiderlucht is een blad wat ik altijd met grote interesse lees, als mijn inzending hier (deels) een plaats in krijgt is ook dat voor mij een belangrijke gebeurtenis!

Marianne Wulms – Hovens, Roermond