Op de laatste dag van het Bruis-festival in Maastricht stond vorige maand Robin Proper-Sheppard op het podium. De zanger-gitarist uit San Diego leidde in de eerste helft van de jaren negentig een band die The God Machine heette. Na hun eerste album overleed hun 29-jarige bassist Jimmy Fernandez aan een acute hersenaandoening. Zijn jeugdvriend Proper-Sheppard maakte daarna nog één album met The God Machine: One Last Laugh in a Place of Dying. Het is een zeventig minuten lang, extreem intens, hard, donker meesterwerk. Jarenlang was de plaat niet meer leverbaar, voor een fysiek exemplaar werden krankzinnige bedragen gevraagd. 

Proper-Sheppard ging door met een nieuwe band, Sophia. Aanmerkelijk minder heavy, en zeker niet minder mooi. Hij maakte fraaie albums als Technology Won’t Save Us en People Are Like Seasons, en scoorde, waarschijnlijk ook tot zijn eigen verbazing, in 2004 opeens een grote internationale hit met Oh My Love.

Op Festival Bruis wilde hij alvast enkele nummers spelen van zijn komende album. Een praktisch probleem: leden van zijn band wonen in delen van de wereld van waaruit je niet, of niet zomaar, naar Nederland kunt vliegen. En dan gooit Proper-Sheppard op zijn nieuwe plaat ook nog eens violen in de strijd, en een saxofoon. 

Hij stelde een band samen voor één show, met vooral Vlaamse, zeer ervaren muzikanten. Ze kregen voorbereidend huiswerk van Proper-Sheppard en de dagen voor hun show arriveerden ze in Maastricht. In de grote zaal van de Muziekgieterij waren op donderdag, vrijdag en zaterdag shows van de band te zien, maar wie langs de kleine zaal liep, hoorde ook muziek. Daar werd de hele dag geoefend op drie nieuwe en acht oude nummers door een zanger en zijn gelegenheidsband.

Ik was benieuwd hoe wankel zo’n band die eigenlijk nog geen band is zou klinken. Het tweede nummer van Proper-Sheppard en zijn eenmalige samenstelling van Sophia was Swept Back, een van zijn mooiste, en zijn band speelde het in een nieuw arrangement, traag en slepend. Het was zijn enige optreden met Sophia dit jaar, en voor veel muzikanten op het podium was dit de eerste en laatste keer dat ze in 2020 op een podium voor publiek stonden – een gedachte die onverteerbaar is en ook de rest van dit jaar niet zal wennen. Misschien dat er juist daarom zoveel spanning op dit optreden stond, en tegelijk iedereen zich had  voorgenomen hiervan te genieten. Wankelen deed het geen moment, opstijgen juist al snel.

Het afsluitende nummer It’s Easy To Be Lonely was een wurggreep, de pracht van Sophia met de intensiteit van The God Machine. Proper-Sheppard en zijn band speelden het bezeten en zonder enige vrijblijvendheid. Niet alsof, maar omdát hierna het zwarte gat weer lonkte.

LEON VERDONSCHOT