Sommige artiesten zijn terug te brengen tot één nummer. Niet dat ze niet méér goede nummers hebben geschreven, maar alles dat ze goed maakt, zat al besloten in die klassieker. Niet zelden zijn ze het nummer al lang moe, maar dwingt hun publiek dat ze het blijven spelen. Voor hun fans zíjn ze dat nummer, volgens zichzelf zijn ze zoveel meer dan dat. Mötorhead wás Ace of Spades, Armand was Ben ik te min. Dat is uiteindelijk niet tragisch, het is een groot compliment. Tragisch, dat is een oeuvre zónder zo’n nummer.
De Canadese rocker Danko Jones heeft één nummer dat niet alleen zijn volledige oeuvre samenvat, maar zo ongeveer het volledige rockgenre. Het meest wonderlijke en tegelijk verstandige is dat hij het nooit heeft opgenomen. Het nummer heeft een energie die geen enkele producer in een studio zou kunnen vastleggen. Hij speelt het alleen live, tijdens vrijwel al zijn shows, bijna altijd als afsluiter. Het nummer heet Mountain. Het opent met een dijk van een riff, zoals veel van Danko Jones’ nummers. Danko is de koning van het simplisme: een goede riff, een goed refrein: dat is een rocknummer, en veel langer dan drie minuten hoeft het niet te duren.
Mountain duurt langer, en gaat in tegenstelling tot veel van Jones’ nummers ook niet over seks, vrouwen of seks met vrouwen. Het valt na een ronkend begin stil, en dan begint een speech. Over alle artiesten dankzij wiens erfenis Danko Jones op dit podium staat. Het was een paar jaar geleden al een lange lijst, maar zeker de laatste twee jaar is die lijst nog veel langer worden. En dan komt een prachtzin, de mooiste die hij ooit schreef: ‘Everybody is sexy is heaven, baby.’
Het nummer zou al geweldig zijn als het hier was geëindigd. Maar het gaat door. Na de volgende riffs valt het nummer opnieuw stil, en volgt een nog langere speech. Die tweede is een klassieke motivational speech: Danko legt uit hoe het voelt als niemand je ziet staan, en vervolgens reikt hij een oplossing aan: een mantra dat je dient te herhalen, zoals hij dat zelf ook dagelijks doet.
‘This heart gets stronger /
This skin gets thicker /
This mouth gets louder’.
En opnieuw, opnieuw en opnieuw. Motiveren is herhalen.
Jarenlang hoorde daar een act bij. Na het hart sloeg hij met zijn vuist op zijn hart, na de huid op zijn arm, en na de mond sloeg hij zichzelf in zijn gezicht. Hard. Zo hard, dat ik hem ooit op Bospop met een bloedneus het podium zag aflopen. Volgens mij had hij het zelf niet eens door, zoveel adrenaline had Mountain door zijn lijf gejaagd.
Toen Danko Jones last kreeg van duizelingen en verminderd zicht, ging hij naar zijn huisarts. Die vroeg hem of hij soms bokste. Nee. Merkwaardig, vond de dokter: hij had de symptomen van iemand die met grote regelmaat harde klappen op zijn hoofd kreeg.
Sindsdien spreekt Danko Jones het mantra nog wel uit, maar dan zonder de klappen. En draagt hij buiten het podium een bril.
