Sanseveria's

We wonen sinds 2019 in ons verbouwde huis. Met isolatie, zonnepanelen en warmtepomp helemaal klaar voor de toekomst van de aarde. Vanwege de ontbrekende bovenverdieping ook helemaal klaar voor onze eigen toekomst, met een mooi woord levensloopbestendig.

Tevreden mensen zou je denken. De praktijk is anders, want we missen nog iets essentieels. Wat komt er op de vensterbank van dat mooie grote raam aan de voorzijde, dat ons een blik geeft op de wereld? Dat schijnbaar onbenullige onderwerp houdt ons al enkele jaren bezig.

Welk verhaal over de bewoners vertelt hetgeen je tijdens het voorbijlopen stiekem glurend op iemands vensterbank ziet staan? Sanseveria’s: typisch voor oma’s en opa’s. Vazen met nepbloemen: waarschijnlijk kijkers van ‘weer verliefd op je eigen huis’. Stapeltjes boeken: een echte bibliofiel legt ze daar niet te vergelen. Diepe vensterbanken vol kussens: een twintiger die het liefst in het park een boek leest, en ’s winters in het raam zit. 

Ik wil een model zeilboot, mijn vrouw een mooi beeld

De vensterbank is gans een volk, in enkele gevallen zelfs een museum in het klein. Een soort vitrine, wellicht gevuld met mijnlampen en herdenkingsbordjes bij een koempel. Of met heel veel Lego-poppetjes bij een AFOL (Adult Fan of Lego). De vensterbank als volkscultuur, als symbool van identiteit. Met de aankomende verkiezingen zullen deze vitrines verder aangekleed worden met politieke voorkeuren. Wat zouden politici eigenlijk zelf op de vensterbank hebben staan? 

Terug naar onze eigen vensterbank. Welk verhaal willen wij de buitenwereld over onszelf vertellen? Vinden we ons kunstzinnig? Willen we slechts inkijk van nieuwsgierige passanten voorkomen? Ik wil wel een modelzeilboot en mijn vrouw een mooi beeld. Het blijft lastig. Misschien kunnen we onze keuze beter nog eens uitstellen tot begin volgend jaar. Dan worden we oma en opa en kunnen we met gerust hart twee sanseveria’s op onze vensterbank zetten.