Op de monumentale trap in het Bonnefanten in Maastricht zet Mounira Al Solh (Beiroet, 1978) alvast de toon: er hangt een waslijn vol pyjama’s, doorboord met kleine gaten. Uit een luidspreker klinkt een slaapliedje. De gaten doen denken aan kogelinslagen. Het is een herinnering aan haar jeugd ten tijde van de burgeroorlog in Libanon, (1975-1990), maar ook een ode aan de troost van handwerk en vrouwelijke solidariteit; de geperforeerde pyjama’s werden gemaakt met vrouwen met een migratieachtergrond. Die tegenstelling –...

geluksvogel illustratie

Dit artikel is alleen toegankelijk voor Zout-abonnees.

Log in als u al abonnee bent of klik hier als u het wil worden.
Zout bestaat dankzij lezers zoals u. In 2025 zoeken wij 1200 abonnees. Sluit u nu aan!

Abonneer nu