Sicliaanse Notities

wilt gaan doen, dan is ze bij wijze van spreken in staat om meteen een pot verf en een kwast te pakken en aan de slag te gaan. Het is te laat om terug te krabbelen, we besluiten het hele huis aan de buitenkant te laten schilderen: donkerrood met donkergeel. Ik slaap die nacht erg onrustig. De volgende dag worden de potten buitenlatex en de nieuwe kwasten aangerukt. Vijf dagen duurt het schilderen. Als het klaar is ben zelfs ìk toch wel tevreden. Er komen vrienden eten. “Prachtig zeg, die kleuren. De vlag van Sicilië hé?” Dan breekt er bij mij iets. Verdomd ja, ons huis heeft de kleuren van de vlag van Sicilië. Ik had al het vage gevoel dat die combinatie me bekend voorkwam, maar nu is daar de bevestiging. Wat een statement had moeten worden, een verrijking van het dorre landschap, verwordt meteen tot een kitscherige expressie van nationalisme. Maar de verwijzing naar de vlag heeft zo ook zijn voordelen. De huisbaas komt langs. Hij schrikt als hij ziet wat we met zijn huis hebben gedaan. Hij gebruikt een woord dat niet lijkt op schilderen, maar meer op bekladden. “Zie je het dan niet Totò”, zeg ik, “het zijn de kleuren van jullie vlag!” Daar heeft hij gelukkig niet van terug. En nu zijn we maar zo bang, dat we binnenkort bezoek krijgen van de krant of van de burgemeester, die ons als toonbeeld van assimilatie komen portretteren en huldigen. Of nog erger, want zeg nou zelf: als je in Nederland je huis in rood-wit-blauw laat verven dan word je toch minimaal voor een paar maanden ergens opgesloten? En dat zou hier ook zomaar kunnen gebeuren. Als iemand vraagt wat bijgaande foto voorstelt, zeg dan maar dat het een uit de hand gelopen kleurenproject betreft van iemand die even de weg kwijt was. Alleen maar om van het gezeur af te zijn. Maar wanneer ik nu buiten het zoveelste glas wijn naar binnen giet en naar het huis kijk, dan vind ik het toch wel iets hebben. Mooi rood. Mooi geel ook.