‘Laat het los en maak muziek’

De vraag krijgt hij natuurlijk vaker. Waarom Pingpongclub? Veel kan zanger/gitarist Jonas Desmet er niet over vertellen. Alleen dat er op een avond gerepeteerd werd in een gehuurd chaletje in de Ardennen en dat het tijd was om de band een naam te geven. ‘We hadden daarbij wat Orvallekes gedronken. ’s Ochtends bleek dat we die nacht een Facebookpagina hadden gemaakt genaamd Pingpongclub.’ 

Muziek

‘Ik heb net de Franse band Air herontdekt die pas geleden nog speelde in de Roma in Antwerpen. Hun plaat Moon Safari uit 1989 ken ik al lang, maar die kan ik nu pas echt appreciëren. Het is heel sferische, rustgevende loungemuziek. Misschien was ik er te jong voor toen ik de plaat ontdekte. 

Dat geldt ook voor Beck, die ik heel veel draai. Als ik onze eigen muziek beluister, dan moet ik vaak aan Beck (Hansen) denken. Dansbaar, dan weer met een Talking Heads-achtige gitaar, dan weer melancholisch; we pingpongen daar een beetje tussen om het zo te zeggen. Nieuwe horizonten opzoeken. Uitstapjes maken. Net als Beck vertrekken we altijd vanuit hetzelfde standpunt. Zoals je ook altijd zal horen dat het Beck is, of in ons geval Pingpongclub. 

Crosby Stills Nash & Young, Déjà vu. Het zijn allemaal grote nummers op die plaat maar toch klinken ze erg intiem. Een vriend van me had een nieuwe installatie. Ik weet nog dat we om negen uur ’s avonds die plaat hebben opgelegd. Om vier uur ’s nachts draaide die nog steeds. Je blijft ontdekkingen doen. Er is sindsdien, we spreken van 1970, zoveel muziek gemaakt, maar als ik ernaar luister, ontploft het nog altijd.’ 

Film

‘Midsommar is een Amerikaans-Zweedse film uit 1979 van Ari Aster met hoofdrollen voor Florence Pugh en Jack Reynor. Het is een horrorverhaal verpakt in cinematografisch zeer schone landschappen en veel kleur; die twee uitersten worden zo vermengd dat je je steeds afvraagt: kijk ik nu naar een romantische film of naar een vieze horrorfilm? 

Stop Making Sense, de concertfilm van The Talking Heads uit 1984. Heel indrukwekkend. Ze maken hele coole muziek in de zin van dansbaar maar de groep is ook een totaalconcept, meer dan muziek alleen, video, kostuum, theater, het is een universum. Ik heb ook het boek Hoe muziek werkt van frontman David Byrne gelezen. Hij schrijft bijvoorbeeld dat je af moet van de gedachte dat je elke dag een product moet maken. “Laat het los en maak muziek”. Ik maak elke dag muziek.’

Boeken

‘1984 van de Engelse schrijver George Orwell uit 1949 is een toekomstroman met het oog op 1984. Ik heb het boek drie keer gelezen en elke keer als ik er weer aan begin, kan ik het niet wegleggen. Misschien omdat het 75 jaar later nog steeds actueel is. 

Ik lees nu The Heaven and Earth Grocery store van de Amerikaanse schrijver James McBride. Het speelt zich af in een dorp in Pennsylvania waar joodse immigranten en Afro-Amerikanen samenwonen. Vertrekpunt is een geraamte dat in een put wordt gevonden. Het dorp heeft een arm deel en een rijk deel. McBride beschrijft het dorp en de personages zo goed dat het is alsof je ernaast staat. Het is niet zo zeer een voorspellend boek als dat van Orwell; McBride laat vooral de verhoudingen tussen arm en rijk zien en zegt: let op!’

Beeldende kunst 

‘Het zijn vooral mijn vrienden die me introduceren in die wereld en me in aanraking brengen met een weids gamma aan beeldende kunst. Al kom ik niet zo vaak in een museum.

Videokunstenaar Rien Coorevits maakte onze videoclip bij Don’t Belong van gratis stockbeelden die hij op internet vond. Geweldig dat je met een reeks beelden die niet bij elkaar horen toch een verhaal kunt creëren.’

Theater

‘Mijn vriendin doet de productie voor een theatergezelschap, zodoende kom ik nog wel eens in het theater. In de Singel in Antwerpen zag ik Malinconico van Collectief Par Hasard, een mooie voorstelling waarin een ritueel werd gebruikt om verschillende vormen van melancholie op te roepen. Waar ik altijd dacht dat melancholie iets moois was, iets positiefs was, daar werd het hier soms pijnlijk. Maar uiteindelijk was de boodschap, althans, zo heb ik die ervaren: je bent nooit alleen.

foto Tor Decraene

Jonas Desmet (Sint-Denijs, 1994) is sinds de oprichting in 2018 frontman van de Belgische indie popband Pingpongclub. Daarnaast is hij deeltijds stabiliteitsingenieur. In coronatijd speelde de groep, naar voorbeeld van The Beatles, op het dak van concertzaal De Kreun in Kortrijk. Deze maand verschijnt de eerste singel van de nieuwe EP In the Middle en gaat de band in Duitsland op tour met Mooneye.