Drie vragen aan... Digna Janssen en Johan Smeets van Jodymoon

volgend jaar: een tsunami van albums die uitkomen, in combinatie met failliete zalen. Dat is wel beangstigend, ja. Aan de andere kant, we zitten in een niche, de mensen die onze muziek waarderen weten ons toch wel te vinden. Daar komt bij dat we het toch niet kunnen laten. Het schrijven van liedjes is hard werken, maar geeft ook troost en richting, een ’sense of purpose’. Het is een heerlijke manier om jezelf voor de gek te houden met de gedachte dat het leven zin heeft.’

Hoe ervaren jullie het persoonlijk. En financieel?

‘We hebben een fijn huis, kunnen goed met elkaar opschieten, hebben geen kindergespuis dat les moet krijgen. En heel belangrijk: meerdere toiletpotten. Financieel redden we het voorlopig met het geven van online gitaar- en zanglessen.

Hoe ziet de lange termijn eruit?

‘Wat optreden betreft wordt het erg spannend: hoe groot zal de kaalslag bij de podia en theaters zijn? Zoals het er nu uitziet worden we daar niet vrolijk van. Wie kan zich straks nog gitaar- of zangles veroorloven? Dat soort vragen. Maar het zijn zorgen die we snel van ons afzetten: het is zinloos je er druk over te maken, omdat we er geen greep op hebben. We zullen zien.

En anders moeten we uitkijken naar andere carrièremogelijkheden. Tuinman? E-bike reparateur? Wellicht kunnen we een succesvol youtube-fitness-gitaar-zang-combi-kook-kanaal openen en eindelijk influencers worden. Voor 50-plussers wel te verstaan.’

***

So you said the world is angry

And I know that we cannot evade it

But I feel that we can find it

‘cause what it is it never is

too far away

Jodymoon, Never Run Out