Heimwee van tequila

het Nederlands, en doet dat onder haar eigen naam.  Haar titelloze debuut schreef ze samen met Daniel Lohues en was beïnvloed door een roadtrip door de Verenigde Staten, het land waar ze een tijd heeft gewoond. Het leverde onder meer het nummer Malta, MT op, over de stad in Montana: ‘Als ik daar aan denk / Dat ik daar weer ben / Voel ik me kalm en compleet / Na een halve nacht / Een plek in mijn hart / Een plaats die ik nooit meer vergeet.’ Deze week verscheen de opvolger, het album Fijn Zo, een inderdaad fijne verzameling kalme luisternummers, met het hart van een singer-songwriter, maar uitgevoerd met een band. Haar teksten dragen soms berusting uit: ‘Het is fijn zo / Mooi zo / Goed zo / Fraai zo.’ Maar met regelmaat sluipt er ook melancholie haar teksten. De blues, zou je bijna zeggen. ‘Ik krijg spijt van whisky, dan zeg ik alles verkeerd / Ik krijg hoofdpijn van wodka, dan doet het ’s morgens zo zeer’ zingt Struijk in Heimwee van tequila: ‘Daarom drink ik het niet meer.’ Maar nee, toch liever geen blues, blijkt later: ‘Ik bang voor de blues / Dadelijk word ik weer jaloers / Dan kom ik dichter naar jou / Dan jij naar mij toe.’ Soms klinkt de plaat naar pop, soms meer naar indiepop. In Later Wel, het slotnummer, klinkt het zuiden van de Verenigde Staten door in de muziek, waar folk en bluegrass doorheen sijpelen. De weerkaatsende koortjes van het refrein lenen zich perfect voor een belangrijk element van live-concerten in die genres: meezingend publiek.  Nu nog even niet, maar ook dat komt nog wel.  Stéphanie Struijk in Quarantalks, zondag 21/2 om 20.30 uur, o.a. via de Facebookpagina van Zuiderlucht.