er zat een man
vlak bij station montparnasse
een zijstraat van de av. du maine
een kleine man met draad en lasapparaat
vreemde doorzichtige ijle
bouwsels te maken
dat was shinkichi tajiri
het was in de jaren vijftig dat ik hem ontmoette
waarschijnlijk via simon vinkenoog zoals
alles via simon kwam en liep
het boeide me mateloos wat hij maakte
met zijn rappe vingers die behendig
draad en lasapparaat met elkaar in
contact brachten
doorzichtige ijle bouwwerken
waarin te raden overbleef.
wel was duidelijk dat de gaten
in het gaas net zo belangrijk waren
als het gaas zelf.
bij mooi weer werkte hij buiten
en ik weet niet waarom, maar die
zomer van 1950 (of voorjaar)
was vol zon en de straten
van parijs die grijze mammoet
geurden naar voorjaarslucht
die alle andere luchtjes makkelijker verdreef
en daar zat shinkichi tajiri
dan te buigen te
bouwen en te
lassen meestal buiten in de zon
met het gezicht op
station montparnasse
nieuwe bouwsels
iets wat je nooit eerder gezien had,
en met een ijver en
gemak in het zweet des aanschijns
gemaakt, een lichte japanse toets dacht ik en
door die gaten in het gaas
schoot me ook de -nul-
van het zenboeddhisme te binnen
waar we veel over praatten (toen al)
bij mabillon op saint germain des pres
BERT SCHIERBEEK (1995)
Het gedicht is te zien op de tentoonstelling Shinkichi Tajiri – The Restless Wanderer in het Bonnefanten in Maastricht.
bonnefantenmuseum.nl
